Auteursrecht  

Rb. Zeeland-West-Brabant 11 oktober 2023, IEF 21727; ECLI:NL:RBZWB:2023:7105 (Buma/Sena tegen gedaagde). Buma is een belangenbehartigingsorganisatie voor muziek-auteursrecht. Sena is belast met de inning en verdeling van billijke vergoedingen voor de artiesten die hun auteursrechten hebben overgedragen aan Buma. Buma en Sena sluiten tevens licentiecontracten af met openbaarmakers van muziek. Gedaagde is een onderneming die een brasserie exploiteert. Gedaagde heeft muziek ten gehore gebracht die behoort tot het Buma-repertoire, waarvoor geen licentie met Buma en Sena is afgesloten. Bij vonnis in kort geding is aan gedaagde een verbod opgelegd om muziekwerken ten gehore te brengen behorende tot het repertoire van Buma op straffe van een dwangsom. Hierna zijn wederom overtredingen geconstateerd, waarvan de dwangsommen niet betaald zijn. Buma heeft later beslag gelegd bij gedaagde wegens de proces- en executiekosten van het vonnis in kort geding. Gedaagde heeft in 2022 via Buma en Sena muzieklicenties aangevraagd. Buma en Sena eisen schadevergoeding wegens inbreukmakend handelen van gedaagde van 2019 tot 2021. Gedaagde voert aan dat door het beslag deze vergoeding al is voldaan voor de jaren 2020 en 2021. Daarnaast is volgens gedaagde geen sprake van het openbaar maken van muziek op bepaalde momenten, omdat toen alleen medewerkers van de brasserie aanwezig waren.

Vzr. Rb. Zeeland-West-Brabant 27 september 2023, IT 4402; ECLI:NL:RBZWB:2023:6767 (Eiseres tegen gedaagden). Eiseres en gedaagde 2 zijn in 2009 gehuwd en hebben tijdens hun huwelijk een box en een online platform ontwikkeld met een zindelijkheidstraining. Deze training wordt aangeboden via gedaagde 1 BV waarvan gedaagde 2 enig aandeelhouder en bestuurder is. De marketing vindt vooral plaats via de website en sociale media. Hiervoor worden foto’s van eiser en gedaagde samen gebruikt of van eiseres alleen. In 2022 zijn eiseres en gedaagde 2 gescheiden en hebben de huwelijksgoederengemeenschap verdeeld.

Het Zweedse octrooi- en markthof van beroep heeft naar het Hof verwezen in een zaak tussen Zweeds meubelbedrijf Asplund (eiser) en de Zweedse winkelketen voor meubels en wooninrichting MIO. Zowel eiser als verweerder verkochten eettafels. In 2020 begon verweerder met de verkoop van tafels die grote gelijkenis vertoonden met de tafel van eiser. Hierop volgde een inbreukprocedure, waarbij verweerder stelde dat de tafel niet auteursrechtelijk beschermd is wegens gebrek aan originaliteit. Het ontwerp was namelijk grotendeels toe te schrijven aan de functionaliteit van de tafel. De Zweedse octrooi- en marktrechtbank heeft in eerste aanleg geoordeeld dat de tafel auteursrechtelijk beschermd is, omdat de tafel het resultaat is van de eigen intellectuele schepping van de maker. Hierdoor kende de rechtbank het verbod aan verweerder toe. Verweerder is vervolgens tegen deze beslissing in beroep gegaan bij het Zweedse Hof, welke heeft besloten de procedure te schorsen in afwachting van de beantwoording van prejudiciële vragen aan het Hof. De Zweedse uitspraak is hier te lezen, de vertalingen ervan moeten nog verschijnen.

Het College van Toezicht Collectieve Beheersorganisaties Auteurs- en naburige rechten (CvTA) heeft een positief jaarrapport gepubliceerd over de 21 collectieve beheersorganisaties (cbo's) die in 2022 onder hun toezicht vielen. Ze informeerden rechthebbenden tijdig en de meeste cbo's keerden ruim binnen de gestelde termijnen uit. Het aantal klachten bleef zeer beperkt. De CvTA-voorzitter kondigt aan dat het tijd is voor een herijking van het toezichtsbeleid in overleg met stakeholders. De herijking zal zich richten op verlicht en meer risicogericht toezicht, met de resultaten van de verwachte wettelijke evaluatie in 2023 als leidraad. Hoewel er altijd ruimte is voor verbetering, zijn de huidige verbeterpunten voornamelijk details en interpretatiekwesties van de wet. Lees het volledige rapport hier.

Rb. Amsterdam 11 oktober 2023, IEF 21718; ECLI:NL:RBAMS:2023:6332 (Dyslexiefont tegen Gottmer). Eiser heeft een dyslexie font bedacht en gemaakt (hierna: het dyslexie font). Daarna heeft eiser Dyslexiefont B.V. opgericht (hierna samen te noemen: Dyslexie Font c.s.) en licenties daaraan verleend, zodat online via Dyslexiefont B.V. licenties kunnen worden afgenomen om het dyslexie font te gebruiken. Gottmer geeft kinderboeken uit zoals het boek ‘Blitz’. Dyslexie Font c.s. stelt dat Gottmer voor het uitgeven van het kinderboek Blitz gebruikmaakt van het dyslexie font zonder een daartoe strekkende licentie. Gottmer heeft aangegeven geen gebruik te maken van het dyslexiefont, maar van een vrij toegankelijk lettertype dat te krijgen is op het internet. Dyslexie Font c.s. vordert een inbreukverbod tegen Gottmer op grond van haar auteursrechten op het font. Zij stelt dat Gottmer van alle acht onderscheidende kenmerken van het dyslexie font gebruikmaakt. Gottmer voert verweer dat het dyslexie font geen auteursrechten toekomt, ofwel dat de beschermingsomvang zo gering is dat Dyslexie Font c.s. zich alleen kan verzetten tegen identieke kopieën. In dat geval verschilt het lettertype dat Gottmer heeft gebruikt dusdanig van het dyslexie font dat geen sprake is van een auteursrechtinbreuk.

Vzr. Rb. Overijssel 9 oktober 2023, IEF 21710; ECLI:NL:RBOVE:2023:3942 (X tegen Y). X houdt zich in met het beheer van een verscheidenheid aan intellectuele eigendomsrechten ten aanzien van ontwikkelde zelfsluitende vloeddeuren en is houdster van een Uniemerk. Y is in 2014 opgericht en houdt zich bezig met waterkeringen onder een merknaam. In 2018 hebben partijen een licentieovereenkomst gesloten, waardoor het Y is toegestaan om tegen betaling de zelfsluitende vloeddeuren verder te ontwikkelen. Y heeft op haar beurt sublicenties verschaft aan buitenlandse partijen. In 2022 heeft X per brief medegedeeld de overeenkomst te beëindigen. X geeft als reden voor beëindiging dat Y heeft nagelaten bepaalde informatie over de verkoop met betrekking tot het merk te verstrekken. X heeft na beëindiging van de overeenkomst alle aandelen verkocht aan een bedrijf die sublicentienemer is van Y. X vordert dat hij stopt met de productie en exploitatie van zelfsluitende vloeddeuren die onderwerp waren van de licentieovereenkomst. X legt onder andere ten grondslag aan haar vordering dat Y zich schuldig maakt aan merkinbreuk. Y betwist daarentegen dat X rechtsgeldig de licentieovereenkomst heeft opgezegd. Daarnaast voert Y aan dat X geen redelijke opzegtermijn in acht heeft genomen. Y vordert in reconventie inzage in de koopovereenkomst van de aandelen in X.

Rb. Amsterdam 4 oktober 2023, IEF 21708; ECLI:NL:RBAMS:2023:6169 (Just Another Media Company tegen Lusus Media). Just Another Media Company (hierna: JAMC) en Lusus Media (Hierna: Lusus) zijn bedrijven werkzaam in de media industrie. JAMC en Lusus zijn betrokken bij een productieovereenkomst om een voetbalprogramma te maken dat gefinancierd wordt door Toto en geproduceerd wordt door 40Beats. Lusus en JAMC waren aan het onderhandelen over contractvoorwaarden. De belangrijkste punten van het contract omvatten de intellectuele eigendomsrechten, die bij JAMC en 40Beats komen te liggen en ontbindende voorwaarden in het geval van teleurstellende resultaten of beëindiging door Toto. Na enkele discussies en aanpassingen heeft JAMC een bedrag van aan Lusus betaald als vooruitbetaling voor de productie. Later heeft Lusus enkele kostenposten gespecificeerd, waaronder een eindredacteur en andere uitgaven. Er ontstaat onenigheid nadat enkele namen zich terugtrekken uit het programma, waardoor JAMC een terugbetaling wil van het vooruitbetaalde bedrag. Lusus heeft hiertegen bezwaar gemaakt zonder een gedetailleerde kostenbeschrijving op te nemen.

Rb. Amsterdam 27 september 2023, IEF 21709; ECLI:NL:RBAMS:2023:5923 (PayingIT c.s. tegen gedaagden). Workrate is een bedrijf dat de software ‘Workmate’ in 2008 heeft ontwikkeld (later: Usemate). Uiteindelijk werd een koopovereenkomst gesloten waarbij aandelen in Usemate B.V. en auteursrechten op de software werden verkocht aan PayingIP. In de voorwaarden van de overeenkomst stond opgenomen dat Workrate de auteursrechten van de Usemate-software over moest dragen aan PayingIP zonder beperkingen. Daarnaast behield Workrate het recht om de software te blijven gebruiken voor de uitoefening van haar bedrijf en zijn non-concurrentieclausules opgenomen waarbij partijen geen vergelijkbare software mochten ontwikkelen. Partijen, waaronder PayingIP. gaven uitvoering aan de afspraken door de aandelen in Usemate B.V. te leveren, waarna zij werd hernoemd tot PayingIT. Na de overeenkomst ontstonden conflicten over wie welke software mocht ontwikkelen. In een kort geding vonnis [zie IEF 21423] werd Workrate veroordeeld tot de overdracht van auteursrechten van de Usemate-software aan PayingIT. De rechtbank deed dit met de toezegging dat Workrate de beveiligingssoftware Workstate mag gebruiken, ook al zijn deze applicaties onderdeel van het beschermde softwarepakket. Zowel PayingIT als Workrate hebben appel ingesteld tegen de uitspraak van de voorzieningenrechter.

Gerecht EU 27 september 2023, IEF 21690, IT 4390; T‑172/21 (Valve Corporation tegen Commissie). Valve is exploitant van het gameplatform Steam, waarop games van verschillende aanbieders te spelen zijn. De Commissie heeft een onderzoek geopend na het ontvangen van informatie over onrechtmatige beperking van de concurrentie door Valve en vijf game-ontwikkelaars. Bepaalde videogames werden op het platform namelijk geografisch geblokkeerd (geoblocking) vanwege de locatie van gebruikers. Door het instellen van deze gebiedscontrole in verschillende perioden van 2010-2015 werd de grensoverschrijdende verkoop beperkt in de Baltische staten en sommige landen in Midden- en Oost-Europa. Hiermee heeft Valve het mededingingsrecht geschonden. Valve heeft een beroep tot nietigverklaring van het besluit ingesteld.

HvJ EU Conclusie A-G 28 september 2023, IEF 21688, IT 4389; C-470/21 (La Quadrature du Net e.a.). De Franse hoge autoriteit voor verspreiding van werken en de bescherming van rechten op het internet heeft tot taak erop toe te zien dat in Frankrijk de intellectuele eigendomsrechten worden geëerbiedigd. Deze autoriteit stuurt een gebruiker, wanneer deze inbreuk maakt, een waarschuwing met het bevel om dit niet opnieuw te doen. Na een tweede waarschuwing volgt bij de derde keer de mogelijkheid tot strafrechtelijke vervolging. Voor dit proces moet echter wel duidelijk zijn wie de inbreukmaker is die bij het IP-adres hoort. Om deze gegevens te achterhalen heeft de autoriteit sinds 2010 de mogelijkheid om exploitanten van elektrische-communicatiediensten te verzoeken haar gegevens te bezorgen over de identiteit van de inbreukpleger aan wie het IP-adres is toegewezen. Hier zijn vier Franse verenigingen die zich inzetten voor bescherming van rechten en vrijheden op het internet tegen opgekomen bij de rechter. De Franse rechter heeft naar aanleiding van deze procedure de prejudiciële vraag aan het Hof gesteld [zie IEF 20258]. Dit is de vraag of het met het Unierecht verenigbaar is dat met IP-adressen overeenkomende gegevens over de burgerlijke identiteit worden verzameld en op geautomatiseerde wijze worden verwerkt om te voorkomen dat inbreuk wordt gemaakt op intellectuele-eigendomsrechten, zonder dat een rechterlijke instantie of een administratieve entiteit vooraf een controle uitvoert.