Gepubliceerd op dinsdag 16 januari 2007
IEF 3269
De weergave van dit artikel is misschien niet optimaal, omdat deze is overgenomen uit onze oudere databank.

Een verlammende werking

sch.bmpTC Tubantie bericht over de gevolgen van de gestelde inbreuk op de gestelde inbreukmaker: “Drie jaar geleden werd de amateurschilder Jan Schiermeier ongewild hoofdrolspeler in een lange Twentse ‘plagiaatrel’ met de gevierde Ootmarsumse kunstenaar Schulten. De Nijverdaller had wat doeken van een foto nageschilderd. (…) Schulten vond het plagiaat en schadelijk voor zijn reputatie. Schiermeier moest ook een contract ondertekenen, waarin hij beloofde nooit meer een Schulten na te schilderen. En nooit iets over de affaire te vertellen. Maar die lekte uit door het afblazen van de expositie.

(…) De oud-metereoloog mocht natuurlijk wel blijven schilderen ‘in de stijl van’, met de blokkerige Twentse landschappen. Maar hij kon het gewoon niet. ‘Een ander zou er misschien overheen gestapt zijn. Maar op mij heeft het een verlammende werking gehad. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Was gewoon bang. Ik probeerde eerst nog wel te schilderen, maar ik had steeds het gevoel dat Ton Schulten over mijn schouders meekeek: Stop, dat huis is van mij. Hé, dat is mijn boom. Ik wilde een eigen stijl ontwikkelen, maar aan dat proces kwam ik niet toe.’ De geest van de Ootmarsumse kunstenaar doolde zeker twee jaar door het huis, vindt zijn vrouw Ellen. ‘Het was alsof we hier met z’n drieën rondliepen’, zegt ze.(…) Korte tijd heeft Schiermeier zelfs contact gehad met Bureau Slachtofferhulp.

Vorig jaar kwamen daar de twee Hengelose kunstenaars Pier van Dijk en Rob von Piekartz bij, samen opererend als Meester de Laat. Om Schiermeier te steunen, organiseerden zij provocerend een cursus ‘Schulten-schilderen’ en een expositie van Schulten-achtige werken van een keur aan schilders. (…) Het spook van Schulten is uit zijn atelier verdwenen, gelooft hij. Hij is niet meer bang problemen te krijgen hij legt meer diepte in zijn werk, de horizon is breder...

,br>‘Ik was trots dat het me lukte. Zo ben ik verder gegaan. Als Ton nou een keer had gebeld, met: Hé, Jan, waar ben jij nou mee bezig? Dan had ik het toch meteen anders gedaan? Maar het was direct dreigende taal via een advocaat. Een taal die ik helemaal niet kende.’
Eigenlijk is hij in paniek maar akkoord gegaan met het contract. Zijn gelegenheidsadvocaat zei ook dat tekenen het beste was. Anders zou Schulten zijn schilderijen in beslag nemen. ‘Het zijn toch je kindjes.’


Lees het hele artikel hier.