Geen onderscheidend vermogen voor 3D-merk inhalator van Glaxo: vorm en paarse kleurencombinatie zijn gebruikelijk

Gerecht EU 23 juli, IEF 22901; IEFbe 3863; ECLI:EU:T:2025:745 (Glaxo Group Ltd tegen EUIPO en Cipla Europe NV). Het Gerecht van de EU verwerpt het beroep van Glaxo Group Ltd. De zaak gaat over een drie-dimensionaal Uniemerk voor de vorm van een doseerinhalator met de kleuren lila (Pantone 2645C) en dieppaars (Pantone 2617C), ingeschreven voor geneesmiddelen voor luchtwegaandoeningen (klasse 5) en inhalatoren (klasse 10). Cipla vraagt in 2014 om nietigverklaring. Na een eerdere vernietiging door het Gerecht in 2023 (alleen wegens gebrekkige motivering), beslist de Tweede Kamer van Beroep in 2024 opnieuw dat het merk geen onderscheidend vermogen heeft en geen onderscheidend vermogen door gebruik heeft verkregen. Het Gerecht bevestigt dat oordeel. De vorm van het merk is de standaardvorm van een inhalator; het gebruik van kleuren (ook twee kleuren verdeeld over kap en behuizing) is al gebruikelijk op de relevante markt op de relevante datum (12 april 2001). Daardoor wijkt het teken niet significant af van wat in de sector normaal is (art. 7(1)(b) Verordening 40/94 jo. art. 51(1)(a)). Bij productvormmerken geldt dat alleen een duidelijke afwijking van de norm kan wijzen op herkomst; louter originaliteit of noviteit is onvoldoende.

Glaxo voert vier middelen aan, maar zonder succes. (1) Res judicata/gevolg geven aan het eerdere arrest (art. 72(6) EUTMR): de nieuwe beslissing herhaalt de oude motiveringsfout niet en voldoet aan de motiveringsplicht (art. 94(1) EUTMR; art. 41(2) Handvest). (2) Inherente onderscheidingskracht: de Kamer beoordeelt zowel de vorm als de specifieke paarse kleurencombinatie en concludeert terecht dat beide niet ongebruikelijk of opvallend zijn; ook het relevante publiek (zorgprofessionals én patiënten, met een hoger dan gemiddeld aandachtsniveau) zal het teken niet als herkomstaanduiding zien. (3) Verkregen onderscheidingskracht door gebruik (art. 7(3) jo. 51(2) Verordening 40/94): voor een Uniemerk is bewijs in de hele EU vereist; stukken die vooral het VK en Spanje dekken zijn onvoldoende. (4) Over bewijsdatum: de Kamer betrekt ook materiaal uit 2001 waaruit blijkt dat gekleurde (en tweekleurige) inhalatoren toen al op de markt zijn; dat is doorslaggevend. Het beroep wordt afgewezen; Glaxo betaalt de proceskosten van Cipla Europe NV; EUIPO draagt zijn eigen kosten.

100    It follows from the unitary character of the EU trade mark that, in order to be accepted for registration, a sign must have distinctive character, inherent or acquired through use, throughout the European Union (judgments of 25 July 2018, Société des produits Nestlé and Others v Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P and C‑95/17 P, EU:C:2018:596, paragraph 68, and of 21 April 2015, Louis Vuitton Malletier v OHIM – Nanu-Nana (Representation of a brown and beige chequerboard pattern), T‑359/12, EU:T:2015:215, paragraph 86). It follows that, as regards a mark which is, ab initio, devoid of inherent distinctive character in the European Union, the relevant territory to be taken into consideration in order to assess whether it has acquired distinctive character through use is the whole of the European Union (judgment of 25 July 2018, Société des produits Nestlé and Others v Mondelez UK Holdings & Services, C‑84/17 P, C‑85/17 P and C‑95/17 P, EU:C:2018:596, paragraph 76).

101    In the present case, after observing that it was ‘incumbent upon the [applicant] to prove that the contested [mark] had acquired distinctiveness throughout the European Union’, the Board of Appeal found that the applicant had not established that the contested mark had acquired such character, both at the time when the application for registration was filed and at the time of its actual registration as well as at the time when the application for a declaration of invalidity was filed. It took the view, in essence, either that the evidence provided by the applicant did not relate to the entire territory of the European Union or that that evidence did not make it possible to assess the use of the contested mark as such.

102    The Board of Appeal concluded that, even assessed as a whole, the evidence submitted by the applicant was not sufficient to demonstrate to the requisite legal standard that the contested mark had acquired distinctive character through use throughout the European Union for a significant part of the relevant public.

103    In that regard, it should be noted that, in accordance with the case-law cited in paragraphs 87 and 100 above, the Board of Appeal was fully entitled to require the applicant to establish throughout the territory of the European Union that the contested mark had acquired distinctive character through the use which had been made of it in respect of the goods which it covers. Since the burden of proof lies with the applicant, the fact, even if it were correct, that the evidence adduced by the intervener during the proceedings concerned only the territories of the United Kingdom and Spain therefore has no bearing on the legality of the contested decision.

104    In those circumstances, even if, as the applicant claims, the evidence which it provided sufficiently demonstrates the distinctive character acquired by the contested mark in the territories of the United Kingdom and Spain, that circumstance is not sufficient for the absolute ground for refusal raised against it under Article 7(1)(b) of Regulation No 40/94 not to apply in the present case, pursuant to Article 7(3) of that regulation.