Gerecht bevestigt opening nietigheidsprocedure Cripps Pink en Cripps Red

Gerecht EU 24 september 2025, IEF 22976; IEFbe 4000; ECLI:EU:T:2025:895 (WAAA tegen CPVO en Teak Enterprises Pty Ltd). Het Gerecht verwerpt het beroep van Western Australian Agriculture Authority (WAAA) tegen de beslissing van de Raad van Beroep van het CPVO van 12 januari 2024 om nietigheidsprocedures te openen voor de communautaire kwekersrechten op de appelrassen Cripps Pink (Pink Lady) en Cripps Red (Sundowner). De procedurele context: WAAA vroeg vernietiging van die beslissing; opmerkelijk is dat het CPVO in rechte de stellingen van WAAA steunde, terwijl Teak Enterprises als interveniënt verdedigde dat de beslissing van de Raad moest blijven staan. Het Gerecht bevestigt de twee-fasen-toets van art. 53a Verordening 874/2009: in fase 1 is alleen de vraag of de door de nietigheidsaanvrager overgelegde gegevens “serious doubts” over de geldigheid wekken; pas in fase 2 volgt het volledige, contradictoire onderzoek. Binnen die beperkte toets mocht de Raad concluderen dat vier nieuwe stukken-Exhibit 3 (rapport Special Rural Research Fund, 17-2-1988), Exhibit 15 (statutory declaration Allan Price, 2017), Exhibit 17 (statutory declaration John Cripps, 2018) en Exhibit 19 (statutory declaration teler Francis Atherton, 2018), op zichzelf voldoende ernstige twijfel vestigen over nieuwheid (art. 10(1) Verordening 2100/94) vóór de novelty bar date 29-8-1989. Dat eerdere Pink Lady-arrest uit 2019 (T-112/18) niet tot nietigheid leidde, blokkeert een nieuwe aanvraag niet: het gaat om een andere aanvrager, andere bewijsstukken (met name leveringen in 1987-1989 zonder restricties) en dus om een nieuwe feitelijke basis; art. 53a fungeert als filter tegen lichtvaardige herhalingen.

Materieelrechtelijk bekrachtigt het Gerecht drie punten. (i) Impliciete toestemming van de veredelaar kan de nieuwheid doorbreken: toestemming hoeft niet uitdrukkelijk te zijn, mits zij uit gedrag/omstandigheden blijkt; het Hof verwijst naar eerdere lijn (o.a. Oksana) en onderscheidt van situaties met bewezen experimentele restricties (Nadorcott). (ii) Ongeclausuleerde leveringen aan commerciële kwekerijen/boomgaarden kwalificeren als disposals “for purposes of exploitation” (winstoogmerk) en niet als louter commerciële proeven; de verklaringen en het 1988-rapport wijzen op brede, niet-beperkte distributie en daadwerkelijke verkoop van fruit vóór de peildatum. (iii) De Raad heeft de bewijslast niet omgekeerd: hij heeft enkel beoordeeld of Teaks stukken ernstige twijfel kunnen oproepen en WAAA’s tegenwerpingen meegenomen bij de waardering daarvan; ook mocht de Raad, eenmaal drempel gehaald, niet alle overige exhibits bespreken. De door WAAA gevraagde vernietiging of wijziging van de beslissing wordt daarom afgewezen. Uitkomst en kosten: het beroep wordt geheel verworpen; WAAA betaalt de kosten van Teak en draagt haar eigen kosten; CPVO draagt zijn eigen kosten.

102    According to the case-law, the consent of the breeder required by Article 10 of Regulation No 2100/94 to destroy novelty may be provided by the breeder in a manner which is express or implicit, that is to say, the breeder gives an authorisation which is clear or which can be inferred from the breeder’s acts or behaviour or from the general facts and circumstances.

103    It is indeed apparent from the case-law that, where it is established that disposals took place before the deadline, it is for the breeder to demonstrate that those disposals were limited to research purposes only (see, to that effect, judgment of 13 July 2017, Boomkwekerij van Rijn-de Bruyn v CPVO – Artevos (Oksana), T‑767/14, not published, EU:T:2017:494, paragraph 107). In the case which gave rise to the judgment cited above, it was common ground that the variety in question had been transferred to a research institute. The Board of Appeal and, subsequently, the Court, nevertheless found that, given that the applicant had not succeeded in proving that the research institutes to which the variety had been transferred had to obtain the consent of the breeder in order to transfer it to third parties, the breeder had impliedly consented to its commercial exploitation (judgment of 13 July 2017, Oksana, T‑767/14, not published, EU:T:2017:494, paragraphs 21, 63, 98, 100 and 108). It follows that implicit consent on the part of the breeder to a disposal for purposes of exploitation of the variety may also be regarded as novelty destroying.

104    In 2024, however, the Court had occasion to clarify that, where a restriction on supplies of plant material for purely experimental purpose was proven, such supplies for scientific purposes did not become disposals for commercial purposes where there was no express prohibition on marketing (judgment of 11 September 2024, Eurosemillas v CPVO – Nador Cott Protection and Carpa Dorada (Nadorcott), T‑145/23, not published, EU:T:2024:611, paragraph 67).

105    The existence of implicit consent does not therefore mean that the breeder must always expressly place restrictions. Indeed, as the term ‘implicit’ indicates, the existence of implicit consent implies only that it is not necessary to prove that the breeder has expressly authorised commercial exploitation. However, it must be possible to infer from the circumstances of the case, and in particular from the behaviour of the breeder, that the breeder agreed to commercial exploitation. In the absence of such aspects in the behaviour of the breeder or the circumstances of the case, there can be no implicit consent.