Dossiers

HvJ EU 19 december 2019, IEF 18898, IT 2974, IEFbe 3007; ECLI:EU:C:2019:1111 (NUV tegen Tom Kabinet) Beantwoording van de prejudiciële vragen [IEF 17593] en [IEF 18676] in een geding over het tegen betaling beschikbaar stellen van e‑books door middel van downloaden voor gebruik voor onbeperkte tijd. Kan dit al dan niet een distributiehandeling zijn in de zin van artikel 4(1) Auteursrechtrichtlijn? Geoordeeld wordt dat “de levering aan het publiek van een voor onbeperkte tijd te gebruiken e-book via een downloadlink” niet onder het distributierecht valt, maar onder het recht van “mededeling aan het publiek”.

Met droefheid hebben wij kennis genomen van het overlijden van prof. dr. J.J.C. (Jan) Kabel. Jan Kabel speelde een doorslaggevende rol bij de oprichting van de Mr S.K. Martens Academie, en zijn invloed zal nog lang voelbaar zijn.

Wij wensen zijn familie, vrienden en collega’s heel veel kracht bij het verwerken van dit grote verlies.

Kabel was hoogleraar informatierecht aan de UvA en bijzonder hoogleraar mediarecht aan de Universiteit Utrecht. Verder was Jan of counsel bij DLA Piper, voorzitter van de Vereniging voor Media- en Communicatierecht, oprichter en bestuurslid van de Vereniging voor Reclamerecht, betrokken bij IE-Forum en Reclameboek en redactielid van IER en AMI.

Jan Kabel was een charmante humorvolle man, een zeer creatief en veelzijdig mens, geliefd auteur en spreker. Wij denken met dankbaarheid aan hem terug.

Claudia Zuidema en Vivien Rörsch
18 december 2019

Zie ook: https://www.ivir.nl/jan-kabel/

De ‘eigenaar’ van een legaal gedownload exemplaar van een e-book mag dat niet aan een derde  doorverkopen. Dat is de consequentie van de uitspraak van het Hof van Justitie van de EU van 19 december 2019, schrijft Dirk Visser vandaag op Mr-online. Het Hof is van oordeel dat “de levering aan het publiek van een voor onbeperkte tijd te gebruiken e-book via een downloadlink” niet valt onder het distributierecht, maar onder het recht van “mededeling aan het publiek”. Het cruciale verschil is dat het ‘distributierecht’ na de eerste ‘verkoop’ is ‘uitgeput’ en dat het betreffende exemplaar vervolgens mag worden doorverkocht.
Lees hier verder.

Op 18 december 2019 is de consultatie gestart over beleid in voorbereiding met betrekking tot modernisering van de Rijksoctrooiwet 1995. De voorstellen die ter consultatie worden aangeboden zijn een eerste stap om de Rijksoctrooiwet 1995 toegankelijker te maken voor met name het mkb. Daarmee wordt opvolging gegeven aan aanbevelingen uit de Evaluatie va het Intellectuele Eigendomsbeleid uit 2018. Het Ministerie van Economische Zaken en Klimaat beoogt met de voorstellen de drempel te verlagen om te kiezen voor octrooi-bescherming in het nationale systeem. Dat kan bijvoorbeeld door procedures te vereenvoudigen, de waarde van een rijksoctrooi te vergroten en de mogelijkheden voor handhaving te verbeteren. Tegelijkertijd wordt gekeken waar administratieve lasten kunnen worden verlaagd door bijvoorbeeld onnodige vormvoorschriften te schrappen.

CvB RCC 3 december 2019, IEF 18894, RB 3366; 2019/00648 (The Flower Farm tegen EPOA) De Reclame Code Commissie oordeelde eerder op 13 november 2019 (2019/00648) dat The Flower Farm de consument misleidt door op haar margarineverpakking te zeggen dat palmolie tropisch regenwoud verwoest. De oproep dat de consument door het kopen en eten van The Flower Farm margarine per gezin tot 30 m2 regenwoud redt, is misleidend en een verboden milieuclaim. Het College ziet geen aanleiding om af te wijken van dit oordeel. Door op de verpakking andere margarines in verband te brengen met verwoesting van hele oerwouden wegens palmolie als ingrediënt, wordt in feit een voordeel vam de 'palmolieloze' The Flower Farm margarine voorgespiegeld. Op grond van de beschikbare gegevens kan evenwel niet worden aangenomen dat het met het oog op de verdere bescherming van 'oerwouden' een relevant verschil maakt of gekozen wordt voor margarine van The Flower Farm of voor een margarine met palmolie als ingrediënt.

Het gebeurt steeds vaker: kunstenaars die merken gebruiken om een bepaald politiek statement te maken, of enkel voor esthetische redenen. Denk bijvoorbeeld aan de ‘Campbell’s Soup Cans’ van Andy Warhol, volgens hemzelf een kritische reflectie op de Amerikaanse samenleving. Of aan het kunstwerk van Nadia Plesner van een Afrikaans kind met een Louis Vuitton tas, waarmee zij haar verbazing uit over de aandacht voor mode, terwijl humanitaire rampen relatief onopgemerkt blijven. De merkhouders van deze merken kunnen dit merkgebruik soms niet waarderen. Toch is het in veel gevallen wel toegestaan.
Wat is de reden? Hoe zit het eigenlijk met de artistieke vrijheid tegenover de rechten van de merkhouder? Recentelijk is hierover een vraag gesteld aan het Benelux Hof, naar aanleiding van de Damn Pérignon-zaak [IEF 18795]. De vraag betreft de uitleg van ‘geldige reden’ in artikel 2.20.1.d BVIE en de criteria die de nationale rechter in aanmerking zou moeten nemen om tegenstrijdige belangen af te wegen.
Lees hier verder.

Hof Arnhem-Leeuwarden 17 december 2019, IEF  18893; ECLI:NL:GHARL:2019:10757 (NRC tegen hoogleraar) Kort geding. Mag de naam van een hoogleraar genoemd worden in een krantenartikel in NRC over #metoo? NRC schreef een artikel over langdurig seksueel grensoverschrijdend gedrag van een uvA-hoogleraar. Nadat NRC het conceptartikel aan geïntimeerde had gestuurd, vorderde hij in kort geding een verbod op het noemen van zijn naam en/of de sectie arbeidsrecht (van de UVA) en/of het afbeelden van zijn portret, alles op straffe van een dwangsom. In het vonnis van 13 mei 2019 [IEF 18461] besliste de voorzieningenrechter dat NRC zijn naam niet mocht noemen en zijn portret niet mocht plaatsen. Dit vonnis is nu vernietigd.Het artikel levert een bijdrage aan publieke MeToo-debat; Omdat de hoogleraar een publiek figuur is, mag de pers (volgens vaste rechtspraak) kritischer over hem zijn; De beschuldigingen vinden voldoende steun in de feiten. Het recht op vrijheid van meningsuiting van NRC weegt zwaarder dan recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer (art. 8 EVRM).

Vzr. Rechtbank Amsterdam 12 december 2019, IEF 18891; ECLI:NL:RBAMS:2019:10129 (Sjaals) Kort geding. Eiser houdt zich bezig met het ontwerpen en vervaardigen van sjaals. Onderdeel van de collectie zijn de sjaals Radice, Honeyloop en Rialto, versierd met glimmende steentjes. Gedaagde houdt zich sinds juli 2019 bezig met de verkoop van sjaals via Instagram die overeenkomen met de Radice, Honeyloop en Rialto. De sjaals van eiser komen voor auteursrechtelijke bescherming aanmerking. Ze hebben een eigen oorspronkelijk karakter en dragen een persoonlijk stempel van de maker. De patronen en materialen getuigen van vrije en creatieve keuzen waardoor sprake is van een eigen intellectuele schepping. Ook het verweer dat de sjaals ingekocht worden bij de website Alibaba en dat deze dus de inbreukmaker is, gaat niet op. Gedaagde is degene die de sjaals vervolgens verkoopt. Eiser heeft een spoedeisend belang de inbreuk op haar auteursrecht te doen stoppen. Haar vordering om gedaagde te veroordelen de inbreuk te staken en gestaakt te houden worden daarom toegewezen.

De Europese Commissie keurde afgelopen maart en april een nieuwe auteursrechtrichtlijn goed. Lidstaten krijgen nu twee jaar de tijd om deze richtlijn om te zetten in nationale wet- en regelgeving. Maar wat moet je hier als fotograaf nou precies mee? Valentijn de Jongh, jurist bij DuPho en bestuurslid van Platform Makers gaat hierover in gesprek met Erwin Angad-Gaur, voorzitter Platform Makers.
Lees hier verder.

Hof Den Haag 26 november 2019, IEF 18889, IT 2967; ECLI.NL:GHDHA:2019:3064 (Mocreate tegen Samsung) Samsung en Mocreate zijn een samenwerking aangegaan. Mocreate verzorgde diverse websites voor Samsung en heeft daarnaast de Go App ontwikkeld. Bij vaststellings- en licentieovereenkomst is tussen partijen afgesproken dat de intellectuele eigendomsrechten van de producten bij Samsung berusten en dat Mocretae een exclusieve licentie houdt. Upday Duitsland heeft vervolgens de Upday App voor Samsung ontwikkeld. Mocreate heeft de Go App ge-rebrand tot de Skoep App. Het geschil dat tussen partijen is ontstaan spitst zich toe op een bepaling in de licentieovereenkomst waarin staat dat Samsung "op geen enkele wijze (noch voor zichzelf noch voor of door derden) een applicatie zal ontwikkelen, beheren of ter beschikking stellen welke gelijk is aan de Go App".