“4.7. De breedte en diepte van de elementen van het model van The Heating Company verhouden zich grofweg als 1:2 terwijl de tussenruimte grofweg gelijk is aan de breedte van het element. De breedte, diepte en tussenruimte van de elementen van de Quadro verhouden zich meer als 1:1:½. Voorshands wordt geoordeeld dat de Quadro door deze verschillen op de geïnformeerde gebruiker niet dezelfde algemene indruk maakt als het gedeponeerde model, ongeacht of de verhouding tussen lengte en breedte van de Quadro en van het model overeenstemt. Dit laatste heeft The Heating Company overigens niet uitgewerkt.”

En over de Carré Bath en de Quadro Bath, ook weer na aftrek van prior art::

4.9. The Heating Company heeft desgevraagd erkend dat het gedeponeerde model in dat opzicht niets nieuws heeft gebracht. Hiervan uitgaande schuilt het eigen karakter van het door The Heating Company gedeponeerde model, en dus ook de beschermingsomvang, vooral in het gebruik van – voor zover dat uit het depot is op te maken - vierkante elementen waarbij de tussenruimte zodanig gering is, dat een vrijwel gesloten vlak ontstaat. De elementen van de Quadro Bath zijn daarentegen rechthoekig en verder uit elkaar geplaatst, met de korte kant bevestigd aan de collector. Als gevolg oogt het minder massief. Een en ander is waarneembaar in onderstaande, door Instamat overgelegde foto’s.

4.10 The Heating Company wijst er terecht op dat vergeleken moet worden, niet tussen de door haar op de markt gebrachte radiatoren en die van Instamat, maar tussen haar model en de door Instamat verhandelde radiatoren. Dat neemt niet weg dat de foto’s een beeld geven van dit aspect van die vergelijking. Ook in dit verband wordt in aanmerking genomen dat er ten tijde van het depot al radiatoren met rechthoekige elementen op de markt waren. Met inachtneming van wat hiervoor over de beschermingsomvang van het model is overwogen, moet dan ook voorshands moet worden geoordeeld dat de radiator van Instamat een andere algemene indruk wekt. De ingeroepen modelrechten kunnen dus niet tot toewijzing van de vorderingen leiden.”

Om min of meer dezelfde redenen ziet de voorzieningenrechter m.b.t. de auteursrechtelijke vordering ook niet in dat de ontwerpen van Instamat niet als zelfstandig werk kunnen worden aangemerkt. Daar komt bij dat onvoldoende aannemelijk is dat het auteursrecht bij eiser berust. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat de ontwerper, die niet in dienst is bij eiser,  het auteursrecht, of zijn aandeel daarin, aan haar heeft overgedragen. Ook van slaafse nabootsing kan geen sprake zijn.

Ook de productnamen spelen i.c. geen rol. "4.12 Het bezwaar dat The Heating Company in dit verband heeft tegen de op haar (niet als merk gedeponeerde) productnamen gelijkende aanduidingen Quadro en Quadro Bath kan in ieder geval niet leiden tot een verbod die radiatoren op de markt aan te bieden, hoogstens om dit te doen onder die benamingen."

Over de gevraagde proceskostenveroordeling stelt de voorzieningenrechter tot slot:

“4.13. (…) Deze bedragen volgens Instamat aan haar zijde in totaal € 23.637,57 exclusief B.T.W. voor circa 80 gewerkte uren. The Heating Company heeft tegen deze opgave aangevoerd dat zij het aantal gewerkte uren te hoog vindt. Dit verweer is echter niet nader uitgewerkt. Zo geeft zij niet aan welke van de door Instamat gespecificeerde werkzaamheden onnodig zijn geweest of om andere redenen vraagtekens bij haar oproepen. Het verweer wordt als te weinig gemotiveerd verworpen. De proceskosten aan de zijde van Instamat moeten worden vastgesteld op € 23.888,57 (€ 23637,57 + € 251 griffierecht).  

Lees het vonnis hier.

De Voorzieningenrechter oordeelt dat de overgenomen objectomschrijvingen tezamen met de adresgegevens en de bijzondere veilingvoorwaarden een onvoldoende eigen oorspronkelijk karakter hebben om als werk in de zin van artikel 1 van de Auteurswet te kunnen worden aangemerkt. Het gaat veeleer om feitelijke informatie over het object en de daarbij verstrekte gegevens.

Wel is de Voorzieningenrechter van mening dat de objectbeschrijvingen en veilingvoorwaarden vallen onder de geschriftenbescherming als bedoeld in artikel 10 lid 1 sub 1 Auteurswet. Openbareverkopen is heeft hierop volgens de Voorzieningenrechter inbreuk gemaakt. Zij heeft immers de volledige veilingadvertentie overgenomen en daarmee herhaald op haar website. Het zou anders kunnen zijn als Openbareverkopen (gedeeltelijk) zou hebben geciteerd. Dat is ook het verschil met de zaak zoekallehuizen.com. Ook had zoekallehuizen.com op haar website een deeplink toegevoegd welke rechtstreeks naar de betreffende advertentie op de website van de makelaar verwijst. De handelswijze van Openbareverkopen is anders: zij kopieert de veilingadvertenties van Internetnotarissen 1 op 1.

Wat betreft de foto’s neemt de Voorzieningenrechter auteursinbreuk aan. Artikel 15b Aw jo. art. 516 Rv doet hier niets aan af. Immers, wanneer de bekendmakende partij de bekendmaking optuigt met een uitgebreidere objectbeschrijving, foto’s en bijzonder veilingvoorwaarden, valt deze bekendmaking niet langer onder de werking van artikel 15b Aw.

Het beroep op het databankenrecht strandt volgens de Voorzieningenrechter op het ontbreken van een substantiële investering. Het publiceren van veilingadvertenties behoort tot de kerntaken van de notaris. Dit gebeurt tegenwoordig doorgaans digitaal (tekstverwerker/fotoprogramma). Het vergt alsdan slechts een kleine moeite om deze reeds digitale documenten ook via het internet te publiceren.

Openbareverkopen handelt aldus eveneens onrechtmatig jegens Internetnotarissen. De vorderingen van Internetnotarissen worden derhalve toegewezen en Openbareverkopen wordt veroordeeld in de volledige proceskosten ad EUR 20.000,-.

Lees het vonnis hier.

De Voorzieningenrechter is van oordeel dat als er al sprake zou zijn van een databank in de zin van artikel 1 Dbw, Weborama geen inbreuk heeft gemaakt op het databankenrecht van WMS. Weborama heeft 27.8000 logfiles gextraheerd, waarvan zij 110 files hebben overgelegd, zodat van opvragen en hergebruiken van de gehele databank van WMS geen sprake is.

“Volgens de memorie van toelichting is van het opvragen of hergebruiken van een substantieel gedeelte van de inhoud van een databank sprake wanneer een zodanig gedeelte van de databank wordt overgenomen dat de opvrager of hergebruiker daardoor substantieel profiteert van de commerciële waarde van de databank, dan wel substantiële schade toebrengt aan de databankproducent. Gesteld noch gebleken is dat Weborama met het opvragen van de gegevens geprofiteerd heeft van, dan wel substantiële schade toegebracht heeft aan WMS c.s. Gezien het geringe aantal files (27.800, althans 110 van 1 miljoen) dat Weborama heeft opgevraagd, derhalve nog geen 3%, heeft zij in kwantitatief opzicht geen substantieel deel van de op Webstats aanwezige gegevensverzameling geraadpleegd. Van een substantieel deel in kwalitatief opzicht is naar het oordeel van de rechtbank ook geen sprake, nu slechts URL’s zijn opgevraagd.”

Volgens de Voorzieningenrechter is voorts mening dat ook geen sprake is van herhaald en systematisch opvragen en hergebruiken van niet substantiële delen van de inhoud van een databank in de zin van artikel2 lid 1 sub b Dbw. Weborama heeft immers slechts één keer opdracht gegeven om URL’s van de databank van WMS op te vragen. Van “uitmelken” van de databank van WMS is geen sprake.

Ook is handelen in strijd met artikel 5a Dbw niet vast komen te staan. Op grond van artikel 5a Dbw handelt degene die doeltreffende technische voorzieningen omzeilt en dat weet of redelijkerwijs behoort te weten, onrechtmatig. WMS heeft onvoldoende gesteld waaruit zou moeten blijken dat het bestand robot.txt. een doeltreffende technische voorziening is en Weborama deze voorziening heeft omzeild.

Met betrekking tot de overige vorderingen van WMS overweegt de rechtbank als volgt:

“Ten aanzien van het handelen van Weborama in strijd met de gebruikersvoorwaarden van WMS c.s. is de rechtbank met Weborama van oordeel dat WMS c.s. door het op haar website vermelden van gebruikersvoorwaarden c.q. algemene voorwaarden niet eenzijdig een recht kunnen voorbehouden dat zij anders niet bezitten. Zij kunnen ook niet zonder meer door het gebruik van gebruikersvoorwaarden de rechten van anderen beperken. WMS c.s. hebben niet duidelijk gemaakt op grond waarvan zij dat wel zouden kunnen doen anders dan door het claimen van rechten waarvan het bestaan in het voorgaande al is afgewezen.”

Ook acht de rechtbank de mogelijkheid van schade voor WMS niet aannemelijk. De vorderingen van WMS worden dan ook afgewezen met veroordeling van WMS in de volledige proceskosten ad EUR 14.818,88.

Lees het vonnis hier.

– Ten tweede wil Nederland het collectieve rechtenbeheer graag via een juridisch bindend instrument, zoals een richtlijn, reguleren (zie de Auteursrechtenbrief en de motie Dittrich c.s.Kamerstukken II 2005/06, 28 989, nr. 37).

De wens van de Commissie om de markt voor grensoverschrijdend collectief beheer van auteursrechten en naburige rechten voor rechtmatige online-muziekdiensten te liberaliseren (zie de aanbeveling van 18 mei 2005, PbEU 2005, L 276/54), zal volgens Nederland de facto namelijk leiden tot een ontwikkeling waarbij fonogrammenproducenten hun rechten bij slechts een paar grote collectieve beheersorganisaties gaan onderbrengen. Hierdoor lopen kleinere nationale organisaties in de EU, zoals Buma/ Stemra, het risico dat hun rechtenpakket zal krimpen, waardoor de pluriformiteit van het aanbod en de culturele diversiteit worden ondermijnd. Dit strookt niet met het streven van de Commissie in de onderhavige mededeling om het legale online aanbod te vergroten.

Ook het Europees Parlement heeft inmiddels het belang van een kaderrichtlijn en van culturele diversiteit en creativiteit ondubbelzinnig benadrukt. Naast de twee bovengenoemde punten steunt Nederland het standpunt van de Commissie dat DRM-techniek in potentie goede mogelijkheden biedt voor eerlijk rechtenmanagement waardoor nieuwe mogelijkheden kunnen ontstaan voor innovatieve businessmodellen.

De Commissie erkent overigens terecht dat nog hard gewerkt moet worden aan de interoperabiliteit, transparantie en gebruiksvriendelijkheid van deze techniek. Technische beschermingsmaatregelen in een DRM-systeem, zoals kopieerbeveiliging en kopieerbeperking, kunnen soms ook benut worden bij het tegengaan van auteursrechtinbreuk en grootschalige piraterij.

Nederland is ook geïnteresseerd in de door de Commissie genoemde andere elementen ter bestrijding van online piraterij: invoering van legaal aanbod, voorlichting, handhaving en samenwerking met internet service providers. In algemene zin zal Nederland erop toezien dat bij vervolgacties op dit vlak onnodige regeldruk voor bedrijven wordt voorkomen. Verder is het voor Nederland van belang dat de Commissie in geval van concrete vervolgstappen een degelijk «impact assessment» voegt, inclusief een volwaardige kosten-batenanalyse."

Lees het kamerstuk hier

Angro slaagt niet in haar verweer dat het modelrecht niet geldig zou zijn. De bewijsstukken inzake het vormgevingserfgoed en de toelichting langs welke techniek een kartelrandje kan worden gemaakt, hebben Angro niet gebaat. Er zijn geen voorbeelden uit het vormgevingserfgoed overgelegd waaruit de toepassing van het stylingelement bij leggings blijkt. In het door Angro overgelegde broekje is het lockstiksel een zoomafwerking en niet als stylingelement midden in de stof toegepast. Inbreuk op het modelrecht wordt aangenomen.

“De Voorzieningenrechter overweegt dat het modelrecht van Bonnie Doon geenszins impliceert dat Bonnie Doon een algeheel monopolie heeft verkregen voor het aanbrengen van kartelrandjes op de leggings. Het criterium blijft immers dat inbreukmakend is hetgeen, kort gezegd, dezelfde algemene indruk maakt. Naar voorlopig oordeel maken de leggings met drie kartelrandjes dezelfde algemene indruk als de leggings met vier kartelrandjes. Het is Angro daar kennelijk ook om te doen: aanvankelijk heeft zij het model van Bonnie Doon gewoon nagemaakt door een legging met drie randjes op de markt te brengen; met de huidige vier randjes streeft zij nog steeds dezelfde algemene in druk na, hetgeen zij benadrukt door deze zo te verpakken dat slechts drie van de vier randjes zichtbaar zijn.”

De Voorzieningenrechter wijst de vordering toe en vordert Angro tot betaling van de werkelijk gemaakte kosten in dit geding begroot op € 14.179,98.

Lees het vonnis hier.

Montis erkent dat er geen verlenging van het modeldepot heeft plaatsgehad en dat zij niet is overgegaan tot het afleggen van een instandhoudingverklaring. Zij stelt zich echter op het standpunt dat het modeldepot nietig was vanwege niet nieuwheid en dat daardoor de BTMW (in het bijzonder artikel 21 lid 3) toepassing mist.

Het Hof gaat, anders dan de Voorzieningenrechter, hier niet in mee. De opvatting van Montis is volgens het Hof in strijd met de systematiek van de BTMW. Artikel 21 lid 3 BTMW (vervallen) is ook van toepassing wanneer het model niet aan de nieuwheidseis voldeed doch geen nietigverklaring op die grond was gevorderd en in rechte was uitgesproken.

Volgens het Hof is er ook geen sprake van een verwarringwekkende gelijkenis tussen de stoelen, zodat ook niet kan worden gesproken van een onrechtmatige daad (slaafse nabootsing). 

Montis wordt veroordeeld in de volledige proceskosten. Opvallend is dat een advies van prof. mr. Quaedvlieg door het Hof overbodig wordt geacht nu de advocaat van Goossens een specialistentarief hanteert en derhalve niet valt in te zien waarom hij een deskundige diende te raadplegen.

Lees het arrest hier. Vonnis in eerste instantie (+ afbeeldingen) hier.