Meanwhile Stikker also admits to the fact that a considerable part of that which was presented to Nokia had already been developed by Nokia itself in its so-called “Britney-project” in November 2003. The most important question at this point is whether Nokia, as Nokia itself infers, independently (and after the fact) developed the idea to advise the consumer, in case a correct but previously used code has been entered, what to do depending on the fact whether or not the consumer disclosed the code himself.
 
The judge in interlocutory proceedings argues that this assertion by Nokia is not necessarily implausible and that it cannot be excluded that Nokia can, in relevant arbitration, sufficiently substantiate its assertion of the independent development of this concept.  These interlocutory proceedings offer no room however for the provision of further proof, for which a hearing of witnesses seems a necessity.
 
On the other hand, the judge in interlocutory proceedings was at present not convinced by Nokia’s argument that Nokia cannot be considered in violation of the NDA because it did not actually pose the question whether or not the consumer himself disclosed the code, but merely informs or advises as the case may be the consumer on how to act in such circumstances. Nonetheless, this defence is by no means prospectless, thereby adding to the uncertainty of the outcome of an arbitration to be initiated.
 
The judge in interlocutory proceedings waives all claims made by Stikker. Read the judgement here.

Handelsnamen

“Het hof is met de kantonrechter van oordeel dat ten aanzien van de handelsnamen – zowel de vennootschappelijke handelsnamen (zoals ingeschreven in de kamer van koophandel) als die waaronder partijen feitelijk handelen - bij het publiek verwarring tussen beide ondernemingen te duchten is. Het ‘&’-teken en de naam ‘Boeije’ zijn onvoldoende om het verwarringsgevaar weg te nemen of zodanig te minimaliseren dat beide namen als handelsnamen in dezelfde regio kunnen bestaan. De toevoeging ’&Boeije’ is ontoereikend om te oordelen dat beide namen slechts in geringe mate van elkaar afwijken.

Het publiek maakt bij het lezen en bij het horen onderscheid in een component naam en een component ondernemingsactiviteiten. Op de wijze waarop aan het rechtsverkeer wordt deelgenomen (v.o.f. of b.v.) wordt in de regel geen acht geslagen. De namen ‘Blok&Boeije’ en ‘Bloks’ vertonen een zodanige gelijkenis dat verwarring te duchten is. Beide namen beginnen met dezelfde vier beginletters, met vrijwel dezelfde naam en – zeker de slordige lezer – neemt daarmee genoegen voor de herkenning.

In hun betoog stellen Blok&Boeije beide namen naast elkaar. Deze situatie doet zich meestal niet voor. Ook dient gelet te worden op de situatie waarbij iemand uit het publiek, bekend met de ene naam, de ander onder ogen krijgt. Degene die die andere naam leest zal gemakkelijk kunnen veronderstellen dat hij de eerder gelezen naam niet goed heeft gelezen of gehoord en dat hij zich kennelijk vergist.

Ook de tweede component, namelijk die van de branche waarin de onderneming participeert – Autoschade - is (vrijwel) gelijkluidend. Deze gelijkluidendheid in samenhang met de eerste vier letters (Blok) kan de gedachte oproepen of versterken, dat ook overigens sprake is van een gelijke naam.

Daarbij komt dat iemand van het publiek, zo hij zich al realiseert dat sprake is van verschillende namen, daaraan niet aanstonds het gevolg zal verbinden dat sprake is van twee afzonderlijke ondernemingen. Hij kan licht in de veronderstelling komen te verkeren dat sprake is van één onderneming die onder twee vrijwel gelijkluidende namen (eventueel met iets verschillende ondernemingsactiviteiten) aan het handelsverkeer deelneemt.”

Activiteiten

“Blok&Boeije erkennen dat gedeeltelijk sprake is werkzaamheden in dezelfde branche. Vast staat – ten aanzien van de onderneming van Blok&Boeije wordt dit niet ontkend; voor Bloks volgt dit uit de accountantsverklaring overgelegd als productie 5 van het verweerschrift in hoger beroep - dat in ieder geval een belangrijk deel van de ondernemingsactiviteiten van elk van partijen bestaat uit reparatie van autoschades en niet betwist wordt dat de namen van de ondernemingen in overeenstemming zijn met de in de naam tot uitdrukking gebrachte activiteiten.

Zulks volstaat reeds voor de toepasselijkheid van artikel 5 Hnw, dit temeer in het licht van de wijze waarop partijen zich aan het publiek presenteren in hun handelsnaam, namelijk als autoschadebedrijf. De stellingen van Blok&Boeije ten aanzien van de omvang van de handel en verhuur van automobielen door Bloks en ten aanzien van werkzaamheden voor vaste cliëntèle zijn niet relevant en daaraan kan – zoal juist – geen betekenis worden toegekend ten deze.”

Publiek
 “Naar het oordeel van het hof verliest Blok&Boeije met deze stellingen de te hanteren maatstaf van artikel 5 Hnw uit het oog. Voor de beantwoording van de vraag of deze bepaling wordt geschonden is niet bepalend de aard, omvang en inhoud van het klantenbestand van de partij die zich verweert, maar bepalend is of bij het publiek verwarring tussen die ondernemingen te duchten is.

Weliswaar kan uit het feit dat de ondernemingen in verschillende branches (welk begrip branche niet te eng mag worden uitgelegd, bepalend is ook hier wat het publiek waarneemt) opereren worden afgeleid dat dit gevaar niet valt te duchten, maar zoals hiervoor reeds is overwogen bewegen beide ondernemingen zich in (vrijwel) dezelfde branche, namelijk de autoschadeherstelbranche.

Ook is denkbaar dat de onderneming van de verweerder zich in zodanige mate op één of meer vaste klanten richt en haar werkzaamheden zich in zodanige beslotenheid afspeelt dat geen sprake is van een zich presenteren aan het publiek, maar ook die situatie doet zich niet voor.”

Geslachtsnaam als handelsnaam.

Blijkens de toelichting op de grief wordt aansluiting gezocht bij de beslissing van het hof Amsterdam van 11 oktober 2001, IER 2002/1 (Bartels Advocaten) Naar het oordeel van het hof zijn de situaties niet in toereikende mate ver-gelijkbaar of toepasbaar in deze zaak. Onder omstandigheden hoeft het gebruik van geslachtsnaam in de handelsnaam niet aanstonds tot verwarring aanleiding te geven. Hier is van belang dat advocatenkantoren een afzonderlijke branche vor-men met hun eigen gebruiken. Daar wordt veelvuldig gebruik gemaakt van de geslachtsnaam van de advocaat in de handelsnaam waarbij de persoonlijke en de vertrouwensband tussen de advocaat en zijn cliënt een belangrijke rol speelt. Voor autoschadebedrijven geldt een zodanig band slechts in beperkte mate.

Naar het oordeel van het hof rechtvaardigt het feit dat de vennoten hun geslachtsnaam in hun in Hurwenen te gebruiken handelsnaam voeren nog niet het gebruik van die naam in Oss, althans buiten Hurwenen. Voor het publiek in Oss valt een zodanige mate van verwarring te duchten dat het verbod, zoals door de kantonrechter opgelegd, geboden is. Naar het oordeel van het hof gaat dit verbod overigens niet ver genoeg voor zover de kantonrechter toelaatbaar heeft geacht dat Blok&Boeije zich in die stad van de handelsnaam Boeije&Blok zou mogen bedienen. Ook bij die naam valt al verwarring te duchten al was het reeds omdat belangrijke en omvangrijke delen van die handelsnaam overeenstemmen, te weten Blok en Autoschade.

Plaats

“Het hof merkt dienaangaande wel op dat het gebruik van een andere handelsnaam voor een nevenvestiging dan voor de hoofdvestiging niet erg gebruikelijk is en licht tot misverstanden aanleiding kan geven en eventueel tot executieg-schillen met betrekking tot al dan niet verbeurd zijn van dwangsommen. Al was het alleen al omdat in de nevenvestiging geen gebruik mag worden gemaakt van de naam van de hoofdvestiging, terwijl nauwelijks valt uit te sluiten dat dit wel gebeuren zal.

Het kan echter gewenst zijn dat Blok&Boeije aan een nieuw gekozen handelsnaam in hun vestiging te Hurwenen toe willen voegen de woorden ‘voorheen Blok&Boeije autoschade’. Ten einde tot uitdrukking te laten komen dat deze han-delwijze toelaatbaar is, zal aan het geciteerde gedeelte van het dictum worden toegevoegd in de eerste regel achter het woordje ‘handelsnaam’: voor de vestiging in Oss.”

Lees het arrest hier.

"BREIN vorderingen omtrent illegale websites leidden vorig jaar tot afsluiting en staking van 115 illegale uitwisselsites zoals Dutchtorrent. In twee gevallen kwam het tot rechtszaken. Eerst tegen UPC/Chello met betrekking tot afgifte van naam en adres van een grote uploader naar de illegale uitwisselsite Dikkedonder en vervolgens tegen KPN met betrekking tot afsluiting van de illegale uitwisselsite Dutchtorrent en afgifte van de naam en adres van de sitehouder. Tegen een derde illegale site (Liquid/Phoenixtorrent) loopt een strafrechtelijk onderzoek.

BREIN's handhavingsbeleid tegen internetpiraterij maakt een verschil tussen enerzijds illegale sites die als het ware als winkels fungeren waar internetgebruikers toegang tot illegale bestanden krijgen en anderzijds de internetgebruikers die klanten van zulke winkels zijn en daardoor inbreuk maken.

BREIN vindt dat korte metten gemaakt moet worden met zulke illegale winkels waarbij het uiteindelijk geen verschil maakt of die nu gehost worden door de ISP of enkel doorgegeven. Met betrekking tot klanten van zulke winkels die zelf inbreuk maken door illegaal bestanden up te loaden, staat BREIN een aanpak voor waarbij in eerste instantie voorgelicht en gewaarschuwd wordt. Bij volharding zal BREIN afgifte van de betreffende naam en adres gegevens vorderen om actie te ondernemen ter verkrijging van een verbod en schadevergoeding. Excessieve uploaders of uploaders die als bron fungeren behoren wel direct aangepakt te kunnen worden met zo een verbod en schadevergoeding. Daarom vordert BREIN in die gevallen ook naam en adres zoals in de Dikkedonder zaak tegen UPC/Chello.

In de vonnissen is vast komen te staan dat het onder omstandigheden onrechtmatig is voor ISP's om geen gehoor te geven aan de vorderingen van BREIN tot afgifte van naam en adres en ontoegankelijk maken van de onrechtmatige site. In de Dutchtorrent zaak ging het om ontoegankelijk maken door middel van afsluiting van de betreffende abonnee. Voor afgifte van naam en adres is het nodig dat de onrechtmatigheid redelijkerwijs aannemelijk is en voor afsluiting moet er sprake zijn van kennelijke onrechtmatigheid. 

Hieronder de brief aan de ISP's:

Geachte heer/mevrouw,

Bijgevoegd treft u het vonnis aan van de voorzieningenrechter in de recente rechtszaak van stichting BREIN [1]  tegen KPN. Dit vonnis is voor u van belang wanneer u een melding krijgt van BREIN waarin u verzocht wordt stappen te ondernemen met betrekking tot een onrechtmatige website die u onderdak en/of toegang tot het internet biedt.

De rechter oordeelt in het vonnis dat KPN op melding van BREIN de volgende stappen dient te nemen:

(a) afgifte van de naam, adres en woonplaats (NAW) gegevens van de abonnee via wiens verbinding de website op het internet was aangesloten,

en

(b) afsluiting van de toegang van die abonnee tot het internet indien deze de website hervat
op verbeurte van een dwangsom van 1000 Euro per dag of gedeelte van een dag dat KPN in gebreke zou blijven.

In het onderhavige geval dient de afsluiting plaats te vinden op melding van BREIN dat de website terug op het internet is, daar de site ‘wegens technische problemen’ offline was maar aankondigde terug te komen. Wanneer de website nog online geweest zou zijn dan had afsluiting direct dienen plaats te vinden.

Het vonnis betreft een geval van een kennelijk onrechtmatige website, te weten een p2p-uitwisseldienst (Dutchtorrent.org) die draaide op een server bij een KPN abonnee thuis en via diens ADSL verbinding op het internet was aangesloten.  De rechter oordeelde de weigering van KPN om de gevraagde medewerking te verlenen onrechtmatig. NAW dient afgegeven te worden wanneer de onrechtmatigheid van de site aannemelijk is en de site dient afgesloten te worden indien die kennelijk onrechtmatig is.

In de praktijk schrijft BREIN indien mogelijk eerst de website zelf aan met een sommatie tot staking en onthouding van illegale activiteiten en probeert de NAW van de voor de website verantwoordelijke personen te achterhalen. Wanneer de website geen gehoor geeft aan de sommatie dan wendt BREIN zich tot de service provider met het verzoek tot afsluiting van de site en daarnaast afgifte van de NAW indien wij die niet hebben kunnen achterhalen.

Stichting BREIN staat in voor de juistheid van haar meldingen en verwerkt persoonsgegevens voor haar doelstelling, te weten handhaving van auteurs- en naburig rechten, conform de Wet Bescherming Persoonsgegevens en heeft daarvoor een rechtmatigheidsverklaring van het College Bescherming Persoonsgegevens.

Wij vertrouwen erop in de toekomst op uw medewerking te kunnen rekenen wanneer wij u een onrechtmatige site melden en verzoeken de nodige stappen te nemen.

Met de meeste hoogachting,
 

Mr. T. J. Kuik
Directeur stichting BREIN

[1] BREIN bestrijdt intellectuele eigendomsfraude namens auteurs- en naburig rechthebbenden en hun licentienemers, zoals auteurs, uitvoerende kunstenaars, uitgevers, producenten en distributeurs van muziek, film, video en interactieve software. BREIN is krachtens wet en statuten bevoegd om namens deze rechthebbenden en licentienemers rechtsmaatregelen te nemen. Deelnemende organisaties in de Stichting Brein zijn onder meer de muziekauteursrechtenorganisatie Buma/Stemra, de collectieve rechtenorganisatie van artiesten en producenten SENA, de Nederlandse Vereniging van Producenten en Importeurs van beeld- en geluiddragers NVPI, afdelingen Audio, Video en Interactief, het Nederlands Uitgeversverbond NUV, de Nederlandse Vereniging van Filmdistributeurs NVF, de internationale organisatie van Amerikaanse filmproducenten MPA en de internationale federatie van de fonografische industrie IFPI.

Link naar vonnis: https://www.ie-forum.nl/getobject.php?id=2542 "

"Het is dan ook evenzeer terecht dat de voorzieningenrechter, wiens oordeel het hof overneemt, van belang heeft geacht dat niet blijkt dat door Endstra creatieve keuzes zijn gemaakt voor de vorm van de achterbankgesprekken en evenmin dat hij bewust een geestelijke creatie wilde scheppen. De als transcript weergegeven gesprekken vertonen veeleer het beeld van een spontaan uit de mond gerolde zakelijke informatieoverdracht door Endstra in antwoord op aan hem gestelde vragen. Hoewel Endstra ook wel zal hebben nagedacht over wat hij wel en niet tegenover de rechercheurs wilde loslaten en daarbij selectief te werk zal zijn gegaan, komt bepaald niet tot uiting dat hij er bewust voor heeft gekozen zijn verhaal in deze vormgeving te gieten. De voorzieningenrechter is dan ook terecht en volgens de juiste maatstaf tot het oordeel gekomen, dat op de achterbankgesprekken geen auteursrecht rust en dat met de uitwerking van de gesprekken in het PV en de publicatie hiervan in het litigueuze boek geen auteursrecht van (de erfgenamen van) Endstra is geschonden.”(4.7)

“Afweging van de wederzijdse belangen leidt niet tot een andere beoordeling. Het hof deelt het oordeel van de voorzieningenrechter dat in de omstandigheden van het geval het belang van Nieuw Amsterdam c.s. bij de publicatie van het boek zwaarder weegt dan het door de (niet in het boek genoemde) zonen Endstra ingeroepen belang van bescherming van hun persoonlijke levenssfeer. Enerzijds heeft ook hier te gelden dat causaal verband met het gevreesde risico van represailles niet valt aan te nemen. Anderzijds wordt in aanmerking genomen dat de "Endstra-tapes" een zaak betreffen die in het centrum van de publieke belangstelling staat. Dat met de uitgave van het boek wellicht commercieel gewin wordt behaald maakt het voorgaande niet anders. Uitgeverijen en journalisten dienen nu eenmaal inkomsten te verwerven om hun werk te doen. Van een misplaatst beroep op art. 10 EVRM is hier geen sprake.”(4.11)

"In de memorie van antwoord hebben Nieuw Amsterdam c.s. geconcludeerd tot veroordeling van de zonen Endstra in de kosten van het geding, "de advocatenkosten van ge?ntimeerden daaronder begrepen". Eerst aan het eind van het pleidooi heeft de raadsman te kennen gegeven dat aanspraak wordt gemaakt op toeschatting van proceskosten op de voet van art. 14 van de Handhavingsrichtlijn (Richtlijn 2004/48/EG) welke op 29 april 2006 in de Nederlandse wetgeving ge?mplementeerd had moeten zijn. Hij heeft daarbij een specificatie van advocatenkosten overgelegd tot een totaal van E 29.957,65. Het is in strijd met een goede procesorde om de aldus verlangde kostenveroordeling, die niet althans onvoldoende duidelijk valt af te leiden uit de bewoordingen van de memorie van antwoord, in een zo laat stadium expliciet te verwoorden en pas dan een begroting te overhandigen aan de wederpartij, waardoor deze zich daartegen ongenoegzaam heeft kunnen verweren. Het hof zal bij de veroordeling in de proceskosten deze daarom op de gebruikelijke wijze op de voet van art. 237 Rv toeschatten.” (4.13)

Lees het arrest hier. Lees het eerdere vonnis van de rechtbank hier.

“Wat verzoeksters eerste grief inzake het recht om te worden gehoord betreft, stelt het Gerecht vast dat de vermelding zonder meer van de adressen van internetsites in de twee mededelingen van de weigeringsgronden zonder een uitdraai van de pagina’s waartoe deze links toegang geven, verzoekster niet in staat heeft gesteld, de door de kamer van beroep in aanmerking genomen gitaarvormen te identificeren voordat de bestreden beslissing werd genomen.” (43)

Wat verzoeksters tweede grief betreft, zij tevens opgemerkt dat zij, voordat de bestreden beslissing werd genomen, zelfs niet theoretisch toegang kon krijgen tot de negentien links die haar pas in de bestreden beslissing voor het eerst zijn meegedeeld. (…) Aldus heeft zij artikel 73, tweede volzin, van verordening nr. 40/94 geschonden. (44-46)

Derhalve dient te worden onderzocht of deze schending van het recht om te worden gehoord betrekking heeft op de feitelijke gegevens waarop de bestreden beslissing is gebaseerd. (47)

De identificatie van de andere modellen die als uitgangspunt dienen voor de beoordeling van deze overeenstemming, is (…) een essentieel onderdeel van de analyse van de kamer van beroep. (…) Het Gerecht is derhalve van oordeel dat de betrokken internetopzoekingen de analyse van de kamer van beroep niet bevestigen, of illustreren, maar het uitgangspunt ervan vormen. (51-54)

Bijgevolg stelt het Gerecht vast dat het aangevraagde merk in de conclusie van de bestreden beslissing wordt afgewezen op grond van feitelijke gegevens die aan verzoekster niet werden meegedeeld voordat deze beslissing werd genomen. In de conclusie zelf van de bestreden beslissing wordt verzoeksters recht om te worden gehoord dus geschonden. (55)

Gelet op het voorgaande dient te worden geconcludeerd dat de bestreden beslissing artikel 73 van verordening nr. 40/94 schendt doordat de door dat artikel opgelegde motiveringsplicht niet wordt nagekomen en het in dat artikel bedoelde recht om te worden gehoord wordt geschonden, en doordat deze schending bovendien betrekking heeft op de voornaamste grondslag van de bestreden beslissing tot afwijzing van de merkaanvraag. (60)

Bijgevolg dient het eerste onderdeel van het enige middel van verzoekster te worden aanvaard en moet de bestreden beslissing worden vernietigd. (61)

Lees het arrest hier.