Het Thuiskopiefonds houdt op te bestaan
"Als mogelijke rechthebbende op thuiskopiegelden en aanvrager bij het Fonds delen wij u hierbij mee dat het bestuur van Stichting de Thuiskopie heeft besloten het Thuiskopiefonds per direct te beëindigen.
Het Thuiskopiefonds is opgericht bij de totstandkoming van de Thuiskopieregeling in 1990. De Thuiskopievergoeding dient te worden uitgekeerd aan die categorieën van rechthebbenden wier prestaties voorwerp zijn van privé kopiëren. Om redenen van cultureelpolitieke aard is daarom destijds bepaald dat 15% van de geïnde gelden gebruikt zou worden ter bevordering van de audio en- audiovisuele cultuur in Nederland. De bestemming van deze collectieve inhouding werd ter bepaling aan de rechthebbenden opgedragen.
Als organisatie die de rechthebbenden vertegenwoordigt bij de uitvoering van de regeling, bepaalde de Stichting (het bestuur) na advies van een onafhankelijke commissie aan welke projecten een bijdrage werd toegekend. Veranderde eisen aan de uitvoering van de Thuiskopieregeling is de reden van het beëindigen van het Thuiskopiefonds zoals dat nu bestaat.”
Lees de gehele brief die Stichting De Thuiskopie heeft gepubliceerd op haar website hier.
Een gepretendeerd merkrecht
Rechtbank Maastricht, 25 juli 2007, HA ZA 07-474. Brauerei C.&A. Veltins GMBH & CO. tegen Future Necessities B.V. (Met dank aan Michael Gerrits en Marieke Coumans, De Gier & Stam).
Opmerkelijk vonnis in het incident, waarin de rechtbank gedaagde verbiedt om gedurende de procedure in de hoofdzaak rechtsmaatregelen te treffen op basis van haar merkinschrijving.
Bierbrouwerij Veltins vordert in de hoofdzaak de vervallenverklaring van het merk “V+” van Future Necessities (FN). Veltins heeft bij dagvaarding de rechtbank tevens verzocht een voorlopige voorziening te treffen ex artikel 223 Rv, die inhoudt dat het FN gedurende de behandeling van de procedure in de hoofdzaak verboden is rechtsmaatregelen te treffen (zoals het entameren van een kort geding) op basis van haar inschrijving van het merk “V+”.
FN heeft in haar conclusie van antwoord in het incident aangegeven, dat zij hangende de behandeling van de procedure in de hoofdzaak geen voorlopige voorziening zal vragen, dan wel een kort geding te starten op grond van haar merkrechten. FN heeft daarbij aangegeven zich het recht voor te behouden om door middel van een eis in reconventie in de hoofdzaak een vordering jegens Veltins in te stellen.
In het incident stelt de rechtbank voorop dat FN de vordering van Veltins tot het treffen van een voorlopige voorziening slechts in die zin heeft betwist, dat zij deze vordering te ruim geformuleerd acht. “3.1.(…) De rechtbank begrijpt de door Veltins ingestelde incidentele vordering evenwel zo dat Veltins heeft gevorderd dat FN wordt verboden om gedurende de behandeling van de bodemprocedure op basis van haar merkrecht een rechtsmaatregel te treffen die tot een ander al dan niet voorlopig oordeel leidt dan een (eind)oordeel in deze bodemprocedure (daaronder derhalve te verstaan: conventie en eventuele reconventie).(…)”
De rechtbank geeft hiermee de reikwijdte van de incidentele vordering aan en wijst erop dat een eventuele reconventionele vordering in de hoofdzaak hier niet onder valt.
De incidentele vordering wordt toegewezen. De rechtbank “verbiedt FN, voor de duur van deze procedure en behoudens een eventueel in deze procedure in te stellen vordering in reconventie, welke rechtsmaatregel dan ook jegens Veltins, welke direct of indirect verband houdt met het door FN gepretendeerde merkrecht op het merk “V+”, althans verband houdt met enig gepretendeerd recht van intellectueel intellectueel eigendom ter zake, te treffen, voort te zetten en/of te handhaven”.
Lees het vonnis hier.
Indruk van een wc-bril deksel
Gerechtshof ’s-Gravenhage, 12 juli 2007, rekestnummer R05/519. The Proctor & Gamble Company tegen BBIE.
Merkenrecht. Weigering vormmerk. Geen significante afwijking van de norm of van wat in de betrokken sector gangbaar is.
P&G heeft een (navulbare) verpakking van geïmpregneerde doekjes als vormmerk gedeponeerd bij het Bureau. Het Bureau heeft de inschrijving van het depot geweigerd. Het gedeponeerde teken zou geen onderscheidend vermogen hebben voor de waren waarvoor het is gedeponeerd.
Een merk heeft onderscheidend vermogen indien het zich leent om de waar waarvoor de inschrijving wordt aangevraagd, als afkomstig van een bepaalde onderneming te identificeren en dus om deze waar van die van andere ondernemingen te onderscheiden (vgl. HvJ EG 4 mei 1999, zaken C-108/97 en C-109/97, Windsurfing Chiemsee). Hieruit volgt dat een eenvoudige afwijking van de norm of van wat in de betrokken sector gangbaar is, niet voldoende is om als merk te kunnen gelden. Een merk daarentegen dat op significante wijze afwijkt van de norm of van wat in de betrokken sector gangbaar is en derhalve zijn essentiële functie als herkomstaanduiding vervult, heeft wel onderscheidend vermogen (vgl. HvJ EG 12 februari 2004, zaak C-218/01, Henkel).
P&G is van mening dat de verpakking in kwestie zich onderscheidt door (i) de brede ribbe in lichtere kleur aan de onderzijde van de verpakking, (ii) de lichtere kleur en de vorm van de deksel, (iii) de afwijkende gekleurde drukknop, en (iv) de als de deksel van een wc-bril uitgevoerde vorm van de verpakking. Deze niet alledaagse vorm zou volgens P&G significant afwijken van die van andere verpakkingen die ten tijde van het depot op de relevante markt beschikbaar waren.
Het Hof volgt P&G niet in haar betoog. Volgens het Hof is er geen sprake van een significante afwijking en zal het publiek gelet op het bestaande aanbod van verpakkingen aan dergelijke vormen gewend zijn. Het in aanmerking komende publiek zal de door P&G gedeponeerde vorm niet als merk herkennen.
Dat dezelfde verpakking wel door het OHIM als merk is aanvaard doet niet ter zake. Het hof dient elk verzoek op zijn eigen merites te beoordelen (vgl. HvJ EG 12 februari 2004, C-363/99, Postkantoor).
Lees de beschikking hier.
Radiostilte
Rechtbank Rotterdam, 17 juli 2007, LJN:BB0583. Stichting B.P.R. tegen UPC Nederland B.V.
Uitspraak in kort geding over doorgifte van een radioprogramma.
Stichting BPR is met UPC een overeenkomst aangegaan voor de analoge verspreiding van het radioprogramma Radio Amigo. UPC heeft moeten constateren dat betalingsafspraken niet zijn nagekomen en heeft na aanmaning de doorgifte van Radio Amigo beëindigd. BPR vordert dat de voorzieningenrechter UPC veroordeelt om het radiosignaal en programma’s van Radio Amigo door te geven via haar netwerk.
De voorzieningenrechter oordeelt dat UPC niet gehouden is om het signaal van Radio Amigo via de kabel door te geven. “4.2 UPC heeft ter zitting aangegeven, hetgeen door BPR niet is betwist, dat het hier geen verplichte programma’s betreft die UPC krachtens de Mediawet dient door te geven. Het radioprogramma Radio Amigo ziet op het door UPC aangeboden aanvullende programma- onderdeel, waaromtrent vrijblijvend advies wordt ingewonnen bij de Programmaraad Rijnmond. Dit impliceert dat UPC - binnen redelijke grenzen - zelf kan bepalen of zij Radio Amigo wil doorgeven via het kabelnet.”
Lees het vonnis hier.
Niet na elk IE-beslag een bodemprocedure (2)
Evert van Gelderen, (De Gier & Stam): reactie op reactie op korte reactie: niet na elk IE-beslag een bodemprocedure.
“De reactie van Bosboom en Jeunink verdient nog een dupliek. Zij draaien de wereld voor wat betreft het conservatoire beslag tot afgifte van inbreukmakende zaken namelijk op zijn kop”.
Bodemprocedure wel degelijk nodig
Theo Bosboom en Christel Jeunink (Dirkzwager): Reactie op korte reactie: bodemprocedure wel degelijk nodig
“Mr. Van Gelderen geeft in zijn korte reactie op ons recente artikel over beslag in IE-zaken aan dat hij het niet eens is met een van onze conclusies, te weten dat het na het leggen van een conservatoir beslag tot afgifte van inbreukmakende goederen ingevolge artikel 50 lid 6 TRIPs en 1019i Rv noodzakelijk is om een bodemprocedure aanhangig te maken. Hij stelt dat in dat geval wel degelijk kan worden volstaan met een kort geding, omdat een beslag tot afgifte van inbreukmakende goederen niet onder de werking van artikel 50 lid 1 TRIPs valt. Volgens Van Gelderen is het doel van een dergelijk beslag het bewaren van het recht tot afgifte; het beletten dat zich een inbreuk uit hoofde van intellectuele eigendom voordoet zou hoogstens een prettige bijkomstigheid zijn.
Hoewel de redenering van Van Gelderen creatief is, zijn we het niet met hem eens.”
Leden Benelux-Gerechtshof 2007-2010
Samenstelling van het Benelux-Gerechtshof 2007-2010, gepubliceerd in Staatscourant 25 juli 2007, nr. 141/pag. 6.
“De leden van het Benelux-Hof worden uit de magistraten van het Hof van Cassatie van België, de Hoge Raad der Nederlanden en het Cour supérieure de Justice van Luxemburg gekozen. Zolang zij in hun eigen land als zodanig in actieve dienst zijn blijven zij in principe deel uitmaken van het Benelux-Hof. Hun benoeming bij het Benelux-Hof vormt dus geen beletsel voor het verder uitoefenen van hun nationale functie, die veruit hun hoofdbezigheid blijft.”
Zie de (nieuwe) samenstelling van het BenGh hier.
Geen afzonderlijke auteursrechtelijk relevante openbaarmaking
Brief staatssecretaris Heemskerk (EZ) over concurrentie tussen verschillende aanbieders van tv-programma's.
Voor- en nadelen van aanvullende regelgeving voor wederverkoop van het programmapakket nader onderzocht. Volgens de staatssecetaris is er een goed alternatief: meer concurrentie tussen verschillende aanbieders van tv-programma's.
"Bij wederverkoop van het programmapakket van de kabelexploitant rijst de vraag of het op eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid aanbieden van programma’s door een wederverkoper al dan niet als afzonderlijke auteursrechtelijk relevante openbaarmaking moet worden beschouwd, waarvoor de rechthebbenden (de programmamakers) toestemming moeten verlenen. Een verplichting tot wederverkoop van hun standaardpakket zou kabelexploitanten mogelijk verplichten tot handelingen die in strijd zijn met de Auteurswet.
Bij het genoemde alternatief voor wederverkoop doen zich deze problemen niet voor. Een alternatieve aanbieder hoeft de programma’s niet in te kopen bij de kabelexploitant en vervolgens te (weder)verkopen aan de consument. Hij kan ook zelf de doorgifterechten regelen voor de programma’s die in dat pakket zitten. Hij zal daarvoor in onderhandeling moeten treden met de rechthebbenden van de betrokken programma’s."
Lees het kamerstuk hier.
Niet na elk IE-beslag een bodemprocedure
Korte reactie van Evert van Gelderen (De Gier & Stam ): op Theo Bosboom en Christel Jeunink: “Na IE-beslag altijd bodemprocedure!
“Bosboom en Jeunink concluderen in hun verdienstelijk artikel, dat in de zaken Lucy Locket/Van der Meulen en Abbott/Teva, door de rechter een correcte toepassing wordt gegeven aan artikel 50 TRIPS en de artikelen 260 (oud) en 1019i Rv. Die toepassing komt er – kort gezegd – op neer, dat na (1) een conservatoir beslag tot afgifte en/of (2) na bewijs- of beschrijvend beslag (in IE-zaken), altijd een bodemprocedure dient te worden gestart in de zin van artikel 1019i Rv/50 lid 6 TRIPS.
Met deze conclusie kan ik me, voor wat betreft het conservatoir beslag tot afgifte, niet verenigingen. Naar mijn mening wordt – anders dan Bosboom en Jeunink opmerken – het TRIPS-verdrag al 11 jaar correct toegepast, door géén bodemprocedure verplicht te stellen na een conservatoir beslag tot afgifte in IE-zaken (bijv. op grond van art. 28 lid 1 Auteurswet, 2.22 lid 2, of 3.18 lid 1 BVIE jo 730 Rv).”
Lees de gehele reactie hier. (Artikel Bosboom en Jeunink, met links naar besproken rechtspraak: IEF 4431, 27 juli 2007).
Lichtblauwe en turkooise ruitvormen
In vervolg op een referentie naar een AH-kunstproject van Bastiaan Franken en Tarik Sadouma bij deze eerdere berichten over het project el Hema van Mediamatic, hierbij nog een link naar de website van Bastiaan Franken, voor de liefhebbers van associatie en (al dan niet bewuste) navolging van ideeën:
“Leegstaande supermarkt met etalage tijdens Ramadan gebruikt als moskee. Plastic wordt marmer, tas wordt tegel, Albert Heijn wordt Allah. “Wat in gedachte een tegenstrijdigheid lijkt, blijkt als beeld een volmaakte synthese. Uit het logo van Albert Heijn is het woord Allah in het Arabisch geschreven. De lichtblauwe en turkooise ruitvormen van de boodschappentas vormen een islamitische achthoek. De kleurschakering turkoois/lichtblauw en het weefpatroon zijn typisch islamitisch.”
Lees en zie hier meer.
