Predikbeurten
Kamerstuk 29680, nr. 8, 2e Kamer. Voorstel van wet van de leden Örgü en Bakker tot wijziging van de Mediawet (regeling verstrekking programmagegevens). Verslag van de vaste commissie voor OC&W. Sommige leden zijn voor, andere tegen.
“Ook willen de leden weten wat de exacte definitie is van het begrip ‘programmagegevens’. Raakt dit alleen de omroepen of zijn programmagegevens in juridische zin wellicht ook het geestelijk eigendom van programmamakers, zo vragen zij. Uiteraard kan het geestelijk eigendom door programmamakers worden overgedragen aan een omroeporganisatie, maar, zo willen de leden weten, kan door middel van de voorgestelde wetswijziging dit ook eenzijdig worden ‘onteigend’? Hoe denken de auteursrechtelijke organisaties over dit vraagstuk en wat zijn de mogelijkheden en onmogelijkheden die de Europese wetgever in dit opzicht biedt?”
“Verder zijn de leden benieuwd in hoeverre sprake is van auteursrecht op de inhoud van bepaalde programma’s en de daaraan gekoppelde programmagegevens. Hoe oordelen de indieners van de wetswijziging over deze vraag?”
“Is het overigens wel mogelijk om het auteursrecht op dit punt voor te behouden gelet op de meest recente Europese richtlijn waarin een limitatieve opsomming is opgenomen van mogelijkheden om het auteursrecht te beperken?” Lees het volledige verslag hier.
Moeder aller nieuwssites (3)
In aansluiting op dit eerdere bericht meldt Planet.nl dat De Nederlandse Dagbladpers (NDP) Google Benelux uitnodigt om te praten over 'zakelijke afspraken'. Volgens de NDP worden rechten van uitgevers geschonden en zijn hierover 'zakelijke afspraken' noodzakelijk.
Marc Duijndam, algemeen directeur van Google Benelux in Amsterdam, zegt in het artikel over de uitnodiging: "Natuurlijk nemen wij die aan. We gaan praten en uitleggen hoe het werkt. Want volgens mij komt de onrust voort uit angst omdat ze niet helemaal weten hoe het in de praktijk werkt." Lees hier meer. persberichtje NUV hier.
IE-directeur
Vandaag in de innovatiebijlage van het FD: ‘Ideeën vragen management’ een artikel van twee pagina’s Robert Pitkethly. Artikel gaat in op de noodzaak van gespecialiseerd IE management bij bedrijven, of zelfs van de aanstelling van een IE-directeur. In het artikel wordt voor IE-rechten de afkorting IER’s gebruikt als vertaling voor de Engelse standdaardafkorting IPR. Een korte samenvatting in citaten:
“Intellectuele eigendom, zoals octrooien en auteursrechten, is een van de sleutelactiva van elke innovatieve organisatie en verdient dan ook de bijzondere aandacht van de bedrijfstop. In sommige gevallen kan dat zelfs leiden tot de aanstelling van een IE-directeur om de rechten zowel intern als extern te managen.”
“Een vergissing die echter voorkomen moet worden, is IE-management te beschouwen als een zuiver juridische kwestie. Zowel juridische expertise als integratie in het algemeen beheer van de onderneming is vereist om het arsenaal aan interne en externe IE-managementkwesties te managen die binnen en tussen bedrijven ontstaan.”
“Als IE een van de essentiële bedrijfsmiddelen van de onderneming is, dan verdient hij evenveel aandacht van het topmanagement als andere sleutelelementen van het bedrijf. De toestand verschilt wellicht niet veel met die waarin IT zich enkele jaren geleden bevond en we zullen in de toekomst dan ook meer IE-managers zien opduiken in raden van bestuur.”
“Een laatste punt over IE-management binnen ondernemingen is dat het voltallige personeel zich ervan bewust moet zijn dat er zoiets bestaat als intellectuele eigendom, wie er de verantwoordelijkheid over draagt en hoe een verkeerde aanpak vermeden kan worden.”
“Gespecialiseerd juridisch advies is nodig, maar tegelijkertijd is IE niet alleen maar een juridische kwestie. Hij moet beschouwd worden als een strategisch bedrijfsmiddel dat pas goed beheerd wordt als het geïntegreerd wordt in het algemeen management en niet in afzondering gehouden wordt.” Lees het artikel hier. Meer over Robert Pitkethly hier.
In het verkeer brengen
De lokale Amsterdamse TV-zender AT5 bericht dat het blowverbodsbord dat twee weken geleden in stadsdeel De Baarsjes is opgehangen inmiddels ook wordt nagemaakt. Om diefstal te voorkomen verkoopt het stadsdeel de borden voor 90 euro. Inmiddels zouden er zo'n 1100 zijn verkocht, waarvan een groot deel aan afnemers in de Verenigde Staten. Over Audionauten en Internauten
Diverse media, o.a. webwereld berichten er vrij stellig over: “Rechtbank in Frankrijk oordeelt dat uploaden legaal is. Voor het eerst heeft een rechtbank zowel het uploaden als downloaden legaal verkaard. De Franse rechter lijkt daarmee geschiedenis te schrijven.” Een goed commentaar op het Franse vonnis is echter nog nergens te vinden en het zou natuurlijk heel goed kunnen dat de eerste berichten wat ongenuanceerd zijn.
Het vonnis zelf (hier) is alleen nog in het Frans beschikbaar. Het Franse EchosDuNet komt in ieder geval met wat verhelderend wederhoor, nuances en achtergronden, maar ook dat is een louter Franse tekst (hier). Maar voor wie geen Frans leest of voor wie een geestige vertaling wil lezen is er gelukkig de automatische intstant vertaling van Babelfish:
"TGI van Parijs heeft een van de leden van de vereniging van audionautes in vrijheid gesteld die werd beschuldigd om téléchargé van mp3 te hebben en om ze ter beschikking gesteld te hebben over netwerken van peer to peer. Deze beslissing wordt in verzoek door SCPP gedragen (Burgerlijke Vennootschap van de Phonographiques Productie).
SCPP vervolgt deze internaut voor "voortplanting en niet toegelaten verspreiding van fonogram, videogram of programma" alsmede voor "recel van namaken". Audionaute gebruikte het programma Kazaa om ongeveer 1875 mp3 te delen. TGI van Parijs heeft van mening geweest dat hij oneerlijk ' "geen enkel vermoeden ten gevolge van het beroep op een verdelingssoftware noch geen enkel vermoeden van weigeringen van vergunning van inzet in verdeling van de rechthebbenden van muzikale werken" er had door weer toe te voegen dat Kazaa de mogelijkheid eveneens gaf om werken te delen die op openbaar gebied of vrij van recht zijn gevallen.
TGI heeft eveneens eraan herinnerd dat een belasting op de lege steunen werd ingesteld en dat de numerieke steunen niet werden uitgesloten. Deze belasting, voorzien door de code van het intellectuele eigendom, maakt het mogelijk om de particuliere kopie te honoreren. De vereniging van audionautes heeft aan de minister van de Cultuur, Renaud Donnedieu van Vabres "gevraagd om het resultaat van dit rechterlijke debat in aanmerking te nemen" dat voor de eerste keer toegeeft "dat de download van particuliere kopie gekwalificeerd kan worden". Van zijn kant geeft SCPP "een onjuiste toepassing van de wet" aan, die aanvoert, dat inzake namaken het Hof van Cassatie zich voortdurend oneerlijk over het vermoeden heeft uitgesproken. SCPP betwist bovendien "beweerd [ stroom ] van Franse beslissingen wat de wettigheid van de download betreft die zou vallen onder de zuivere particuliere kopie", die verschillende veroordelingen op dit gebied aanhaalt. Geïnspireerd? Laat hier zelf wat vertalen.
Naar de rechter
Het Nederlandse navigatiebedrijf TomTom wordt door branchegenoot Garmin beschuldigd voor het schenden van octrooirechten. Garmin heeft hierover een zaak aangespannen tegen TomTom inc, de Amerikaanse dochter van TomTom, voor een rechtbank in de staat Wisconsin. TomTom zegt in en persbericht dat het is aangeklaagd voor schending van vijf octrooien in de Verenigde Staten. Het bedrijf wijst de beschuldigingen van de hand en zal zich naar eigen zeggen met hand en tand verdedigen. Lees hier iets meer.
Een keurmerk is ook een merk
Rechtbank Rotterdam, 3 februari 2006, Ostoy Trading B.V. tegen SGS Nederland B.V. Een bestuursrechtelijke uitspraak uit het grensgebied van het IE-recht. (Met dank aan Wouter Pors, Bird & Bird).
Het gaat om het gebruik van het CE-keurmerk op speelgoed. SGS Nederland is aangewezen als zogenaamd "notified body", die CE-verklaringen kan afgeven op basis waarvan een CE-keurmerk gevoerd kan worden. Ze treden dan op als bestuursorgaan in de zin van de AwB. SGS krijgt veel aanvragen om speelgoed en dergelijke te beoordelen.
Ostoy vraagt SGS om bepaalde speelgoedproducten te testen, onder andere met de ‘keelholtetester’, in de veronderstelling een bestuursrechtelijke beslissing te krijgen waar op terug kan vallen en, indien nodig, bestuursrechtelijk bezwaar tegen kan maken.
In casu blijkt echter dat de SGS niet altijd optreedt als bestuursorgaan maar ook, en eigenlijk voornamelijk "inter partes expertonderzoek" verricht. Alleen indien er echt expliciet om wordt gevraagd treedt zij op als ‘notified body’ en bestuursorgaan. De uitkomst van het voor Ostoy verrichte onderzoek betrof echter slechts "een opinie." De Rechtbank Rotterdam volgt deze redenering, omdat er i.c. geen expliciet verzoek was er geen aanleiding was voor SGS om na te gaan of Ostoy haar speelgoed niet op geheel privaatrechtrechtelijke basis wilde laten testen, maar uit was op een verklaring van de SGS als ‘notified body.’ Een bestuursorgaan kan dus een dubbele pet hebben. Lees het vonnis hier.
Parallelle Publicatie
Noot Prof. mr. D.J.G. Visser bij Rechtbank Amsterdam 6 juli 2005 (Littlestar/Wigt). Eveneens gepubliceerd in AMI 2006,1, pagina 36 e.v. Kleinrecht kan grootrecht worden. Titel ‘Mama mia’ geen merk voor musical. Gebruik verwarringwekende titel wel onrechtmatig aanhaken. (Art. 30a Aw. Art 1 BMW. Art. 6:162 BW).
In dit vonnis wordt, kort samengevat, bepaald dat ‘kleinrecht grootrecht kan worden’. Het onderscheid kleinrecht / grootrecht is gebaseerd op art. 30a Aw. Uit art. 30a lid 3 Aw blijkt dat “de uitvoering […] van dramatisch-muzikale werken […], indien deze ten gehoore worden gebracht zonder te worden vertoond” onder het Buma-monopolie valt. Het recht met betrekking tot dergelijke uitvoeringen van dramatisch-muzikale werken (met name opera’s en musicals) waarbij géén vertoning (opvoering van een verhaal op een toneel) plaatsvindt wordt van oudsher ‘kleinrecht’ genoemd. Uitvoeringen van dramatisch-muzikale werken waarbij wél sprake is van vertoning vallen onder het zogenaamde ‘grootrecht’ en níet onder het Buma-monopolie. Ten aanzien van de uitvoering van een musical mét vertoning kan de auteursrechthebbende dus zelf de rechten uitoefenen. De gedachte achter dit onderscheid is vermoedelijk dat bemiddeling door een collectieve belangenorganisatie bij musical en opera uitvoeringen met vertoning door de rechthebbenden zelf mogelijk is en dat verplichte tussenkomst van de Buma niet nodig en daarom niet wenselijk is. (Zie hierover uitgebreid het rapport van de Studiecommissie Grootrecht / kleinrecht van de Vereniging voor Auteursrecht uit mei 1993, waar ook in het vonnis naar wordt verwezen).
In de onderhavige zaak is de vraag aan de orde of het gebruik van losse liedjes die zijn bewerkt en ‘aan elkaar geregen’ tot een nieuw dramatisch-muzikaal werk dat vervolgens mét vertoning op de bühne wordt uitgevoerd, moet worden aangemerkt als ‘grootrecht’, waardoor de individuele rechthebbenden op die liedjes (en dus niet Buma) daarvoor toestemming moet geven.
In overweging 6.5 beantwoordt de rechtbank deze vraag bevestigend en hakt daarmee een knoop door die doorgehakt moest worden. De rechtbank verwerpt (terecht) het verweer dat de rechthebbende hiermee méér rechten zou krijgen dan hem toekomt. Het gaat immers alleen om de vraag bij wie de rechten berusten, bij Buma (krachtens overdracht en art. 30a Aw) of bij de individuele rechthebbenden. Dat de individuele rechthebbenden nu de facto de uitvoering van het gehele nieuwe dramatisch muzikale werk waar hun liedjes onderdeel van uitmaken kan verbieden is misschien een feit, maar geen ‘overbedeling’ aan rechten.
In ov. 6.6 onderzoekt de rechtbank of liedjes van eisers wel een integrerend onderdeel van het gele (dramatisch-muzikale) werk, oftewel van het verhaal, uitmaken. Alleen dan is er immers sprake van een uitvoering met vertoning van een dramatisch-muzikaal werk en dus van groot recht dat aan de individuele rechthebbenden toekomt. Met uitzondering van twee liedjes (Super Trouper en Voulez Vous) oordeelt de rechtbank dat dit het geval is en daarmee is het lot van (de rest van de liedjes in) de musical bezegeld.
Titelbescherming
Vervolgens gaat de rechtbank ook nog (uitgebreid) in op de vorderingen gebaseerd op het pretense merkrecht van eiseres op de titel “Mama Mia!” De rechtbank is blijkens ov. 6.17 van oordeel dat de titel “Mama Mia!” door het publiek ten aanzien van de musical niet als herkomstaanduiding zal worden opgevat en derhalve geen geldig merk is voor musicals.
In ov. 6.18 blijkt evenwel dat de aanduiding “Mama Mia!” volgens de rechtbank door eiseres ook is gebruikt voor merchandisingsactiviteiten en -artikelen en ten aanzien van die waren en diensten wél als geldig merk is aan te merken. De rechtbank constateert evenwel dat gedaagde de aanduiding Mama Mia –Come Together uitsluitend gebruikt ter aanduiding van haar musical (en dus ook weer niet als herkomstaanduiding). Daarom kan en moet de merkinbreukvraag uitsluitend worden beantwoord aan de hand van art. 13A lid 1 sub d BMW en dan alleen nog ten aanzien van merchandisingsartikelen en -activiteiten en niet t.a.v. de musical zelf. De rechtbank meent dat van dergelijke merkinbreuk geen sprake is (zie het slot van ov. 6.18). Ook is de rechtbank (blijkens ov. 6.20) van mening dat het gebruik van een sterk gelijkende titel in casu op zichzelf niet onrechtmatig is.
Ten slotte blijkt echter dat het aanhaken bij de naam en de bekendheid van de musical vanwege de bijkomende omstandigheden van het geval (omschreven in ov. 6.22) toch wel onrechtmatig is. Er is onder andere sprake van gevaar voor verwarring. Dat is onrechtmatig en die onrechtmatigheid wordt nog vergroot door de seksueel getinte verwijzingen in de musical van gedaagde.’
De Amsterdamse rechtbank komt in casu (wederom) tot het oordeel dat de titels van individuele werken als zodanig geen merken zijn (vgl. Rb. Amsterdam 28 juli 2004, AMI 2005, p. 59 (Standaard/Gele Teken)). En dat is goed verdedigbaar (vgl. mijn noot onder voornoemd vonnis). Tegelijkertijd kan worden vastgesteld dat via de onrechtmatige daad exact hetzelfde resultaat lijkt te worden behaald als op grond van het merkenrecht mogelijk zou zijn.
Gedaagde Wigt mag niet verder met zijn musical, zoals ook eerder in kort geding tussen dezelfde partijen in twee instanties was bepaald. (Zie Vzr. Rb. Arnhem 18 december 2002, LJN AF3265 en Hof Arnhem 24 december 2002, LJN AF3864). Eerder was Wigt betrokken bij een ander geschil over groot- en kleinrecht. Zie Pres. Rb. ’s-Gravenhage 18 november 1998, IER 1999, nr 12, p. 81 m.nt. FWG (Lloyd Webber/Wigt). DJGV.
Lees het vonnis hier.
Dikkedonderslag
Stichting BREIN heeft gisteravond beslag laten leggen op de apparatuur van de p2p-internetsite Dikkedonder.nl die volgens BREIN ongeveer 6000 gebruikers kende. Ook op de bankrekening, auto en andere zaken van de sitehouder werd beslag gelegd ter zekerstelling van de veroorzaakte schade, die BREIN voorlopig heeft begroot op tenminste 200.000 euro. BREIN eist tevens de naam en adresgegevens van de medewerkers aan de site teneinde ook die aan te spreken.
BREIN Directeur Tim Kuik: "Houders van illegale p2p-sites faciliteren willens en wetens massale inbreuk en doen daar zelf aan mee, zij weten dat ze daarmee grote schade berokkenen, zij doen er hun voordeel mee en doen niets om de inbreuk een halt toe te roepen. Daar moet een einde aan komen."
Ter afscheid laat de sitehouder de volgende boodschap achter:
"09-02-2006 - De Stichting Brein heeft in samenwerking met Justitie en Politie vandaag donderdag 9 februari een huiszoeking gehouden in mijn woning. Ze hebben alle apparatuur die in verband stonden met de DDT server in beslag genomen. De server waar de Tracker op draaide is ook weg.
De gezelligste Tracker van Nederland is nu verleden tijd. Ik zeg alvast bij deze dat wij niet meer terug komen onder welke naam dan ook. Ik wil alle leden bedanken voor de leuke en vooral gezellige tijd die we de afgelopen jaar hebben gehad.
Mensen BEDANKT voor alles."
Lees hier meer.
Reclame
"De Verkeersopleidingen Associatie Nederland (VAN) pakt rijscholen aan die misleidende reclame maken over hun tarieven. In het uiterste geval zal de VAN een rijschool voor de rechter brengen. Het gaat om rijscholen die reclame maken met lage tarieven, maar daarbij niet vermelden dat de les minder dan een uur duurt. Volgens de VAN staat de wet dat niet toe." Lees hier iets meer (Telegraaf).
"Moeten isp's nu wel of niet bij hun adsl/bel-pakketten vermelden dat klanten ook een bedrag aan KPN moeten betalen? De Reclame Code Commissie vindt van wel. Wanadoo vermeldde in zijn reclames niet dat de klant naast de kosten voor Wanadoo ADSL Family + telefonie ook nog de abonnementskosten aan KPN moet voldoen. Dit was voor Tele2 reden om naar de Reclame Code Commissie te stappen. Deze heeft nu Tele2 in het gelijk gesteld: de uiting van Wanadoo was misleidend." Lees hier meer (Webwereld).
