Dossiers

Vzr. Rechtbank Den Haag 20 april 2016, IEF 15897; IEFbe 1775; ECLI:NL:RBDHA:2016:4263 (Happy Cocooning tegen Arpe)
Modelrecht. Eiser heeft gemeenschapsmodelrechten op 'Cocoon Tables' voor een tafelgashaard. In een eerdere procedure tegen Outdoor is een opgelegd verbod [IEF 13771] en bekrachtigd door Hof Den Haag [IEF 14107]. Arpe wijst op de verschillen in maatvoering, het verzonken zijn van het bedieningspaneel, de vorm van de uitsparingen aan de onderzijde, de afwezigheid van handgrepen en de vormgeving die volgens Arpe bij de Thyone ‘rommelig’ is en bij Model 2 ‘minimalistisch’. De verschillen in maatvoering acht de voorzieningenrechter niet overtuigend, en de houtlook is onvoldoende om de algemene indruk van de Thyone te beïnvloeden; in het outdoor-assortiment neemt de look ook geen heel bijzondere plaats in. Inbreukverbod met nevenvorderingen toegewezen.

‘Ik denk dat we met z’n allen in een Titanic zitten. De uitgeefbranche zoals we die kennen is natuurlijk toch een eindige zaak.’ Dat waren onder andere de woorden van Derk Haank tijdens de afgelopen openbare jaarvergadering van het Nederlands Uitgeversverbond (NUV) (IEF 15687). Dit zijn zware woorden, maar ik vermoed dat ik Derk Haank daar gelijk in moet geven. Ik kan daarnaast weinig meer dan herhalen dat de ontwikkelingen van het auteursrecht in deze moderne informatiemaatschappij de positie van kranten als massamedium ernstig heeft aangetast. Het overnemen van content uit kranten en tijdschriften heeft sterk afbreuk gedaan aan de exclusiviteit van kranten. Bij abonnees heeft dat een daling van de waardeperceptie van de krant veroorzaakt. Immers nieuws was elders op internet gratis en sneller te vinden. Voor adverteerders is de waarde van de krant mede daardoor ook afgenomen.

CvdM Beslissing op bezwaar 22 maart 2016, IEF 1589; kenmerk 636623/660838 (Autoplay geweldadig, seksueel video)
Mediarecht. Het Commissariaat voor de Media heeft een commerciële mediadienst op aanvraag een boete opgelegd. Deze dienst heeft als eigenaar van twee websites met pornografische video’s verzuimd om video’s met ernstig schadelijke beelden af te schermen voor minderjarigen. Het Commissariaat heeft het bezwaar van de commerciële mediadienst op aanvraag tegen het primaire besluit op vrijwel alle onderdelen ongegrond verklaard. Wel is de boete in verband met de financiële positie van de onderneming verlaagd van 120.000 euro naar 75.000 euro. (Tegen dit besluit is beroep aangetekend bij de rechtbank)

Vzr. Rechtbank Den Haag 8 april 2016, IEF 15880; IT 2044; ECLI:NL:RBDHA:2016:4032 (eiser tegen Staat)
Privacy. Eiser vordert op grond van 2 EVRM van de Staat afgifte van alle gegevens uit een bepaald strafrechtelijk onderzoek, waarbij hij in beeld is gekomen. Op de Staat rust een positieve verplichting tot bescherming van eiser, welke verplichting niet met zich brengt dat eiser alle stukken in een bepaald dossier kan inzien/krijgen. Voorts is niet gebleken van een 'real and immediate risk' voor eiser. De vordering wordt afgewezen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de weblog van Versteeg Wigman Sprey niet dagelijks raadpleeg, maar gelukkig wees IE-Forum mij de weg naar dit stukje van Roland Wigman («leestijd: 2 minuten»). Roland signaleert hierin mijn bijdrage aan de feestbundel ter ere van Jan Rosén, mijn collega aan de Universiteit van Stockholm, die onlangs 65 is geworden. In mijn bijdrage vat ik de totstandkoming van de Nederlandse Wet op het Auteurscontractenrecht kort samen, met een schuin oog naar Zweden waar een dergelijke wet nog in de maak is. Of je dat ‘wetenschap’ mag noemen weet ik niet; volgens huidige universitaire normen vallen dit soort stukken onder de categorie ‘vakpublicaties’. Hoe dan ook, volgens Roland heb ik mij aan ‘pseudo-wetenschap’ schuldig gemaakt door over het nieuwe filmrecht – zonder aanhaling van feiten – het volgende te schrijven: «In addition, ‘creative bookkeeping’ practices on the part of the producers, and a tendency for film production companies to declare bankruptcy following an unsuccessful release, had practically reduced the right to equitable remuneration to a dead letter.»

Begin 2016 lanceerde Brave Software een nieuwe internetbrowser die advertenties op websites blokkeert en vervangt door andere, ‘betere’ advertenties. Dat zijn advertenties die beter aansluiten bij de belangstelling van de gebruiker. En dus meer geld op brengen. De opbrengst van die betere advertenties wil Brave Software delen met de uitgevers van de websites. De Amerikaanse vereniging van nieuwsuitgevers stuurde een boze brief aan Brave Software. Er zou sprake zijn van auteursrechtinbreuk en merkinbreuk. De boosheid is begrijpelijk, want die uitgevers lopen zo al hun eigen reclame inkomsten mis.

In Duitsland kregen nieuwsuitgevers kort geleden een wettelijke recht om Google te verbieden nieuws te kopiëren. Het heeft niet gewerkt: nieuwsuitgevers kunnen het zich niet permitteren om Google dit te verbieden, omdat ze dan te veel bezoekers mislopen die hen via Google weten te vinden.

Wij hebben een nieuwe naam en uiterlijk. Van Essen Patent komt voort uit de splitsing van Ellens & van Essen.

Conclusie AG HvJ EU 21 april 2016, IEF 15891; IEFbe 1774; zaak C-280/15 (Nikolajeva)
Merkenrecht. Gemeenschapsmerkenverordening. Redelijke vergoeding. Zie eerder [IEF 15141, IEFbe 1446]. Overeenkomstig het verzoek van het Hof spitst de AG zijn aandacht toe op beantwoorden van de tweede en derde vraag. Conclusie AG:

1)      De artikelen 9, leden 1 en 3, 14, lid 1, en 101, lid 2, van verordening (EG) nr. 207/2009 van de Raad van 26 februari 2009 inzake het gemeenschapsmerk verzetten zich tegen een nationale bepaling die erin voorziet dat de rechtsbescherming van een ingeschreven merk begint op de dag van indiening van de aanvraag van het merk.
2)      Artikel 9, lid 3, van verordening nr. 207/2009 moet aldus worden uitgelegd dat een redelijke vergoeding in de zin van deze bepaling niet kan worden gevorderd voor feiten die hebben plaatsgevonden vóór de publicatie van een gemeenschapsmerkaanvraag.
3)      Het begrip ‚redelijke vergoeding’ van artikel 9, lid 3, verordening nr. 207/2009 moet aldus worden uitgelegd dat invordering van winsten kan worden verlangd wegens feiten die hebben plaatsgevonden ná de publicatie van een gemeenschapsmerkaanvraag wanneer die feiten na de publicatie van de inschrijving van het merk verboden zouden zijn op grond van deze publicatie. Voor die ‚redelijke vergoeding’ kan geen immateriële schade in aanmerking worden genomen.

Ktr. Rechtbank Zeeland-West-Brabant 20 april 2016, IEF 15888; ECLI:NL:RBZWB:2016:2394 (Bureau Architectenregister tegen L.A. Lichtarchitectuur)
Handelsnaam. Beschermende architectentitel. Bureau Architectenregister is op grond van de Wet op de architectentitel belast met het beheer van het architectenregister en uit dien hoofde bevoegd op te treden tegen onrechtmatig titelgebruik. Genoemde Wet bepaalt dat alleen zij die in het architectenregister staan ingeschreven de desbetreffende titel mogen voeren. De vennoten van L.A. Lichtarchitectuur staan niet in het register ingeschreven en mogen, aldus het bureau, derhalve hun bedrijf niet presenteren als ‘L.A. Lichtarchitectuur’. Aangezien er geen klachten van architecten of consumenten zijn en het bedrijf al 28 jaar deze handelsnaam voert, neemt de kantonrechter aan dat consumenten niet dwalen over de opleiding. De vordering wordt afgewezen.

Voorz. NL Rechtbank van Koophandel Brussel 17 maart 2016, IEFbe 1773; IEF 15887 (August Storck tegen Leonidas) 
Merkenrecht. Slogans. Inbreuk op bekend merk. Verwateringsgevaar. Art. 2.20 lid 1 sub c BVIE. De rechtbank stelt vast Leonidas met zijn slogans zonder geldige reden inbreuk maakt op meerdere (oudere en bekende) merken van Storck.  Zo pleegt Leonidas o.a. met de slogan “Omdat jij het bent” inbreuk op het merk van Leonidas: “MERCI, DAT JIJ ER BENT”.  De rechtbank overweegt dat het gebruik er toe kan leiden dat de normaal geïnformeerde consument zou kunnen geloven dat het ingeroepen merk geen merk is, maar een algemene slogan. Dit gebruik vermindert het onderscheidend vermogen van het bekende merk en doet dus afbreuk daaraan. Er bestaat een reëel risico op verwatering van het ingeroepen merk. Hiermee is de inbreuk o.g.v. art. 2.20 lid 1 sub c BVIE gegeven.