Auteursrecht  

Rechtbank Den Haag 1 juni 2016, IEF 15992; IEFbe 1818; ECLI:NL:RBDHA:2016:5952 (Atag-Intell tegen OfficePro en KitchenPro.nl)
Merkenrecht. Auteursrecht productfoto's. Distributie. Atag is actief op de markt voor (inbouw)keukenapparatuur en witgoed en verkoopt haar goederen via een selectief distributienetwerk onder de merken ATAG, ETNA en PELGRIM. Via OfficePro en KitchenPro.nl worden steeds roulerend de woord-/beeldmerken getoond. Vaststaat dat gedaagde uitgeputte apparatuur van de merken ATAG en PELGRIM aanbood. Niet gebleken is dat ook producten van het merk ETNA worden aangeboden, dus geldt gedaagde niet als wederverkoper en wordt een stakingsverbod opgelegd. Atag's Productfoto's (net voldoende persoonlijke keuzes gemaakt) moeten van de website worden afgehaald.

Hof Amsterdam 22 december 2015, IEF 15989; ECLI:NL:GHAMS:2015:5382 (bandlid The Cats tegen EMI Music)
Auteursrechten. Inkomsten in het buitenland van een muziekstuk. Geschil over verdeling van die inkomsten conform eigen verdelingsschaal tussen componist/tekstdichter en muziekuitgeefster. Het hof is van oordeel dat, in de verhouding tussen partijen, het ontbreken van historische gegevens omtrent de gedane uitkeringen door de buitenlandse auteursrechtenorganisaties dan wel onduidelijkheden daarin in beginsel voor risico van EMI komt/komen. Los daarvan brengt de omstandigheid dat inmiddels beide partijen uitgaan van ontbinding per 1 juni 2005. Het hof ziet in een en ander aanleiding om een comparitie te gelasten, waarbij de schade(berekening) met partijen nader kan worden besproken. Tenminste twee weken daarvoor wordt van partijen een (zo mogelijk eenstemmig) voorstel verwacht voor een aan te wijzen deskundige en de te stellen vragen. Vordering deels verjaard. Comparitie voor o.m. schadeberekening.

Conclusie AG HvJ EU 31 mei 2016, IEF 15985; IEFbe 1816; C‑169/15; ECLI:EU:C:2016:383 (Montis tegen Goossens Meubelen)

Auteursrecht en naburige rechten – Beschermingstermijn – Verval en herleving van het auteursrecht Zie eerder: IEF 14819 en vgl. IEF 14714. Ter beantwoording van de door de Hoge Raad gestelde vragen (ECLI:NL:HR:2013:1881), heeft het Benelux-Gerechtshof zelf vragen aan het HvJ EU gesteld nu zij van mening was dat de beslechting van het geding afhangt van de uitlegging van richtlijn 93/98/EEG aangaande de beschermingstermijn van het auteursrecht en bepaalde naburige rechten. Conclusie AG:

Conclusie AG HvJ EU 1 juni 2016, IEF 15984; IEFbe 1815; IT&R 2079; ECLI:EU:C:2016:384; C‑166/15 (Ranks & Vasiļevičs)
Auteursrecht. Gebruikte licentie. Computerprogramma. Zie eerder IEF 14979. Verzoekers Aleksandrs Ranks en Jurijs Vasiļevičs worden vervolgd wegens illegale verkoop van auteursrechtelijk beschermd materiaal en illegaal en bewust gebruikmaken van andermans merk. De advocaat van de verdachten heeft verzocht aan het Hof van Justitie van de Europese Unie een prejudiciële vraag voor te leggen over de uitlegging van artikel 4, lid 2, en artikel 5, leden 1 en 2, van richtlijn 2009/24/EG betreffende rechtsbescherming van computerprogramma’s. Conclusie AG:

Vzr. Rechtbank Noord-Nederland 27 mei 2016, IEF 15979; ECLI:NL:RBNNE:2016:2521 (X tegen B en C)
Kort geding, artikel 1019a jo. artikel 843a Rv, inzageverzoek bewijsbeslag, auteursrechtinbreuk voldoende aannemelijk gemaakt. Eiser is auteursrechthebbende op het boek 'De Straatvechter, mijn verhaal'. Bij DMF is in 2012 het plan ontstaan om een dramaserie te produceren gebaseerd op de gebeurtenissen rondom de familie van eiser. De gedaagden B en C zijn door DMF benaderd om hiervoor een scenario te schrijven. Eiser stelt dat B en C voor dit scenario auteursrechtelijkbeschermde elementen uit het boek hebben overgenomen. Eiser vordert inzage in de "definitieve versies van de Synopsis, het Scenario en het Script van de in de dagvaarding bedoelde dramaserie."

Degene die inzage, afgifte of uittreksel van bewijsmateriaal verlangt dient dan zodanige feiten en omstandigheden te stellen en met reeds voorhanden bewijsmateriaal te onderbouwen dat voldoende aannemelijk is dat inbreuk op een recht van intellectuele eigendom is of dreigt te worden gemaakt (r.o. 4.6). De voorzieningenrechter meent dat eiser voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat er sprake is van (dreigende) auteursrechtelijke inbreuk (r.o. 4.10) en beveelt gedaagden inzage door een vertrouwelijke tussenpersoon te gedogen (r.o. 5.1).

Hof Den Haag 24 mei 2016, IEF 15971 (P. Van Roon tegen Hermès)
Auteursrecht. Beslagkosten. Hoofdzaak niet binnen termijn aanhangig gemaakt na vrijwillige afgifte door Van Roon van administratie. Hoger beroep na IEF 13903, waarin auteursrechtinbreuk op het porseleinen servies van Hermès werd aangenomen. De rechtbank had, aldus het hof, de verklaring voor recht moeten afwijzen, omdat het belang is komen te vervallen op het moment dat Van Roon bij conclusie van antwoord auteursrechtinbreuk erkende. Nu Van Roon inbreuk heeft gemaakt, was Hermès gerechtigd conservatoir (bewijs)beslag te leggen op producten en de administratie. Die beslagkosten zijn wel voor rekening van Van Roon. Dat de hoofdzaak niet binnen de in de beschikking vermelde termijn aanhangig is gemaakt, leidt niet dat Hermès daarom geen aanspraak kan maken op vergoeding van die kosten. Hermès wordt veroordeeld tot terugbetaling van de proceskosten, de kosten in het hoger beroep worden gecompenseerd.

Vzr. Rechtbank Amsterdam 24 mei 2016, IEF 15970 (BUMA-SENA tegen SCOEZH en R)
Auteursrecht. Naburige rechten. De radiozender Fresh FM wordt sinds 1996 uitgezonden via de ether en fresh.fm door SCOEZH. Zij heeft vergunningen van CvdM en Agentschap Telecom. BUMA en SENA hebben meerdere keren via de rechter betaling van licentievergoeding afgedwongen (zie IEF 15031, IEF 12912, IEF 9156, IEF 8058). Het gevorderde verbod wordt uitgebreid van 'openbaarmaking via de ether' naar iedere vorm van openbaarmaking. Er volgt een inbreukverbod voor het zonder betaling van billijke vergoeding (ex 7 WNR) op straffe van een dwangsom en tegen R, in persoon, op straffe van lijfsdwang per muziekwerk van hooguit 10 dagen per kalendermaand. Alle dwangsomveroordelingen uit het verleden hebben - omdat nimmer vermogensbestanddelen werden aangetroffen - niet tot executie geleid; vanwege de ernst de duur van de inbreuk en de onwaarschijnlijkheid dat een dwangsomveroordeling dit keer wel effect zal hebben, is lijfsdwang op zijn plaats.

Rechtbank Gelderland 27 januari 2016, IEF 15969; ECLI:NL:RBGEL:2016:2739 (SENA-BUMA tegen Fun Village)
Auteursrecht. Naburige rechten. In het door Fun Village geëxploiteerde partycenter 'Harders Plaza' wordt muziek ten gehore gebracht zonder licentievergoeding daarvoor te betalen. De rechtbank verbiedt om in haar lokalitieten en/of bedrijfs/praktijkruimten geen fonogram of muziekwerk te gebruiken voordat de billijke vergoeding is voldaan, op straffe van een dwangsom. De verschuldigde billijke vergoeding is €71.785,99 aan SENA en € 27.699,77 aan BUMA. Fun Village moet behaalde recettes/gages van de evenementen opgeven en de daarover verschuldigde vergoeding conform het Algemeen Tarief (5% of 7%) betalen aan BUMA.

Eerder verschenen in Muziekwereld 2, 2016. Impliciet en expliciet is het hier al vaker beschreven: het auteurs- en naburig recht wordt steeds internationaler. Dat wil echter niet zeggen dat de nationale wetgeving of de Nederlandse overheid en de Tweede Kamer er niet meer toe doen. Al was het maar omdat ook Nederland zelf deel is van Europa. Toch botsen beiden soms.

P.B. Hugenholtz, Gezamenlijke noot onder drie thuiskopiearresten, verschenen in NJ 2016-16/17, nrs. 184-186, p. 2384-2388.
De vrijheid om voor privédoeleinden te kopiëren is bijna zo oud als het auteursrecht zelf. Zo kent de Auteurswet sinds haar aanvaarding in 1912 een wettelijke beperking die het toestaat (gedeelten van) werken voor ‘eigen oefening, studie of gebruik’ binnen zekere grenzen te reproduceren (art. 17, thans art. 16b Aw). Dit privé-kopiëren mocht aanvankelijk zonder vergoeding; de schade die auteursrechthebbenden leden door het handmatig ‘overschrijven’ was immers minimaal. Hierin kwam in de tweede helft van de vorige eeuw verandering door het op de consumentenmarkt verschijnen van betaalbare reproductie-apparatuur, zoals band- en videorecorders en fotokopieerapparaten, waarmee consumenten massaal en tegen minimale kosten privé-kopieën konden maken van (met name) muziekopnames, films en teksten.

Nadat pogingen van rechthebbenden het gebruik van dergelijke apparatuur te verbieden of aan een licentie te onderwerpen op niets waren uitgelopen, werd in Duitsland het idee van een wettelijk vergoedingsrecht geboren [zie Hugenholtz, Story of the Tape Recorder and the History of Copyright Levies]. Het maken van privé-kopieën bleef toegestaan, maar voortaan dienden de fabrikanten en importeurs van deze apparatuur een ‘thuiskopievergoeding’ af te dragen aan de – in een incasso-organisatie verenigde – rechthebbenden.