Volgens normaal Antilliaans gebruik
Gemeenschappelijk Hof van Justitie van de Nederlandse Antillen en Aruba, 31 augustus 2007, A.R. 326/03-H.220/06. 7-Eleven Inc. tegen Laprior. (Met dank aan Leonie Kroon, DLA Piper)
Antilliaans Merkenrecht. Geen normaal gebruik van het merk 7-Eleven door de omstandigheid dat het Antilliaanse publiek programma’s kan ontvangen, websites kan bezoeken of films kan huren waarin reclame voor 7-Eleven wordt gemaakt. Geen geldige reden voor niet normaal gebruik. Beroep op algemeen bekendheid van het merk faalt.
Appellante 7-Eleven Inc. is een grote Amerikaanse (franchise)keten van zogenaamde ‘convenience stores’. Geïntimeerde Laprior N.V. bezit op St. Maarten een supermarkt genaamd 7-Alive (Grocery). 7-Eleven Inc. verzet zich tegen het gebruik door Laprior van de naam 7-Alive en een op het 7-Eleven gelijkend beeldmerk. De vorderingen van 7-Eleven Inc. zijn in eerste instantie door het Gerecht in eerste aanleg van de Nederlandse Antillen (GEA) afgewezen en de merkinschrijvingen van 7-Eleven Inc. bij het Bureau voor de Industriële Eigendom van de Nederlandse Antillen zijn vervallen verklaard en doorgehaald wegens niet normaal gebruik. 7-Eleven Inc. gaat in hoger beroep bij het Gemeenschappelijk Hof.
Artikel 9 lid 2 sub a Merkenlands-verordening 1995 bepaalt dat het recht op een merk vervallen wordt verklaard voorzover gedurende een onderbroken tijdvak van vijf jaren zonder geldige reden, geen normaal gebruik van het merk is gemaakt in de Nederlandse Antillen voor de waren of diensten waarvoor het merk is ingeschreven. Het hof verwerpt de grief van 7-Eleven Inc. dat het GEA ten onrechte heeft geoordeeld dat in de Nederlandse Antillen door 7-Eleven Inc. geen normaal gebruik werd gemaakt van haar merk. “Van een normaal gebruik is sprake wanneer het, overeenkomstig zijn voornaamste functie, dat wil zeggen het waarborgen van de identiteit van de oorsprong van de waren of diensten waarvoor het is ingeschreven, wordt gebruikt teneinde voor deze waren of diensten een afzet te vinden of te behouden, met uitsluiting van symbolisch gebruik dat enkel ertoe strekt de aan het merk verbonden rechten te behouden.” Het hof stelt vast dat 7-Eleven Inc. nimmer winkels of andere commerciële activiteiten in de Nederlandse Antillen heeft geëxploiteerd.
Van normaal gebruik is volgens het hof niet gebleken. “De omstandigheid dat inwoners van de Nederlandse Antillen programma’s kunnen ontvangen, websites kunnen bezoeken of films kunnen huren waarin reclame voor 7-Eleven wordt gemaakt, maakt niet dat van ‘normaal gebruik’ als bedoeld in voornoemd artikel kan worden gesproken, daar deze reclame niet specifiek (mede) is gericht op de consument of het zakenleven in de Nederlandse Antillen en bovendien niet tot doel heeft gehad omzet te genereren in de Nederlandse Antillen.”
Het beroep op een geldige reden voor het niet normaal gebruik faalt. “De omstandigheid dat sinds 1988 op één van de eilanden van de Nederlandse Antillen een kleine supermarkt wordt gedreven onder de naam 7-Alive (Grocery) met een op 7- Eleven gelijkend beeldmerk, kan niet worden aangemerkt als "geldige reden" om geen normaal gebruik te maken van het merk. Voor een geslaagd beroep op dit onderdeel van artikel 9 lid 2 sub a MV 1995 dient meer te worden aangevoerd dan de niet nader uitgewerkte stelling dat potentiele franchisnemers zijn afgeschrikt door voornoemde omstandigheid. De omvang en uitstraling van 7-Alive (Grocery) is hiervoor te bescheiden.”
7-Eleven Inc. kan volgens het hof geen bescherming ontlenen aan het Unieverdrag van Parijs of TRIPS; het woordmerk 7-Eleven en het bijbehorende beeldmerk kunnen niet aangemerkt worden als algemeen bekende merken.
Het hof concludeert dat 7-Eleven Inc. zonder rechtsgeldig merkdepot geen bescherming kan inroepen op grond van het merkenrecht. Een beroep van 7-Eleven Inc. op het auteursrecht mocht evenmin baten; er is onvoldoende gedocumenteerd gesteld dat 7-Eleven Inc. als rechthebbende op het werk kan worden aangemerkt.
Lees het arrest hier. Bekijk de ‘omvang en uitstraling’ van het 7-Alive (Grocery) merk hier.
Een aanmerkelijk verwijt
Rechtbank ’s-Gravenhage, 12 september 2007, KG ZA 07-785, DER-TEC B.V. tegen Bege Aandrijftechniek B.V. (met dank aan Hidde Koenraad, Steinhauser Hoogenraad).
Domeinnaamzaak met proceskostenveroordeling waarvan de overwegingen zich ook laten lezen als een meer algemene uiteenzetting van de Haagse vice-president Hensen over de uitleg van het leerstuk van de werkelijke proceskostenverdeling. “De ervaring leert dat, indicatief, voor een kort geding in een gemiddelde merk-, model-, auteursrechtzaak afhankelijk van complexiteit en belang rekening is te houden met een bedrag tussen de 15.000 tot €25.000 aan proceskosten aan de zijde van de eisende partij.”
Beide partijen in deze zaak houden zich bezig met aandrijftechniek. Eiser Der-Tec is houdster van Het Benelux woordmerk Der-Tec en voert enkele handelsnamen met het bestanddeel Der-Tec. Gedaagde Bege is heeft de domeinnaam dertec.eu laten registreren en doorlinken naar de website bege.nl. Der-tec en de voorzieningenrechter beschouwen dit als inbreuk en Bege eigenlijk ook. Het eigenlijke geschil betreft de kosten.
“4.2. Bege stelt dat de overdracht van de domeinnaam zelf nooit een struikelblok is geweest, maar dat Der-Tec bleef bij haar starre standpunt: “Wel overdracht, geen vergoeding daarvoor en wel volledige vergoeding van de advocaatkosten van Der-Tec die Bege vanaf het begin te hoog vond.”Volgens Bege gaat het geschil eigenlijk helemaal niet over inbreuken op grond van handelsnaam en merkrecht. Zij stelt dat "dit geschil gaat over het feit dat Der-ter kost wat het kost haar kosten vergoed wil zien, Bege zal en moet al haar kosten vergoeden met een beroep op de richtlijn 2004/84/EG en artikel 1019h Rv".
"4.3. Nu Bege behoudens de bepaling van dwangsommen overigens geen verweer voert tegen de gevorderde overdracht, begrijpt de voorzieningenrechter dat Bege zich niet verzet tegen toewijzing van de hoofdvorderingen en het debat beperkt tot de dwangsommen en de proceskosten.”
Omdat Bege aanvankelijk en herhaaldelijk heeft geweigerd aan de overdracht mee te werken, bepaalt de rechter een dwangsom van €1000,- per dag. Door deze dwangsom is het volgens de voorzieningrecht niet nodig te bepalen dat het vonnis, ex artikel 3:300 BW, dezelfde kracht heeft als een opdracht van gedaagde aan Eurid tot overdracht van de domeinnaam aan Der-tec.
Aan de proceskosten wijdt de voorzieningenrechter vervolgens ongeveer twee pagina’s van het vonnis. De overwegingen laten zich ook lezen als een meer algemene uiteenzetting over de uitleg van het leerstuk van de werkelijke proceskostenverdeling:
“4.8 (…) In beginsel voorziet deze algemene regel niet in een matiging van de toe te wijzen kosten naar de mate van verwijtbaarheid van de inbreuk op het IE recht. De mate van verwijtbaarheid kan tezamen met andere omstandigheden wel leiden tot een door de billijkheid geboden matiging”
“4.10. Bij deze stand van maken staat in elk geval wast dat Bege bewust en opzettelijk een domeinnaam heeft geregistreerd die overeenstemt met het merk en de handelsnaam van haar concurrent, Bege heeft op de koop toegenomen dat die domeinnaam vervolgens doorlinkt naar haar eigen website. Dergelijke inbreukmakende handelingen zijn naar voorlopig oordeel niet als ter goeder trouw gedaan aan te merken. Er is grond Bege terzake een aanmerkelijk verwijt te maken waarbij een volledige kostenvergoeding aangewezen is. “
“4.11 Dit wordt niet anders in het licht van het door Bege aangedragen billijkheidargument. Dit argument komt er immers op neer dat Der-tec wordt voorgehouden dat zij de inbreuk op haar IE-recht eenvoudig had kunnen afkopen (…) Met deze redenering gaat Bege eraan voorbij dat er geen rechtsgrond is voor vaststelling van een vergoeding voor overdracht van de domeinnaam.”
“4.13. De ervaring leert dat, indicatief, voor een kort geding in een gemiddelde merk-, model-, auteursrechtzaak afhankelijk van complexiteit en belang rekening is te houden met een bedrag tussen de 15.000 tot €25.000 aan proceskosten aan de zijde van de eisende partij. In dit geval heeft eiser zich, terecht, beroepen op zijn merkrecht en handelsnaamrecht. Verweerder heeft tot en met de dag van de zitting wat de hoofdzaak betreft geen serieus verweer gevoerd. Dit betekent dat eiser in zijn voorbereiding volledig dient te zijn. In het licht hiervan dient de kostenopgave van Der-Tec voor redelijk te worden gehouden en kan Bege niet volstaan met het enkel roepen dat het wel erg veel is. Bege zal dan ook worden veroordeeld in de kosten van de procedure conform de opgave van Der-tec.” (€13.635,38)
Lees het vonnis hier.
Maar het wordt nog veel vager
Dirk Visser (Klos Morel Vos & Schaap): Kort commentaar bij het Céline-arrest.
‘Samengevat lijkt het er uiteindelijk om te gaan of (een aanzienlijk deel van) het publiek denkt dat er een verband bestaat tussen de jongere handelsnaam en het oudere merk, met name wanneer dat oudere merk een zekere bekendheid geniet waardoor sprake kan zijn van voordeel trekken uit de reputatie of het onderscheidend vermogen van dat merk.
En daarmee zijn we via een erg ingewikkeld verhaal aanbeland bij een criterium dat erg veel lijkt op art. 5 lid 5 Merkenrichtlijn (‘ons’ art. 2.20 lid 1 sub ‘sub d’): “gebruik van een teken anders dan ter onderscheiding van waren of diensten [bijvoorbeeld een handelsnaam, DV], indien door gebruik, zonder geldige reden, van dat teken ongerechtvaardigd voordeel wordt getrokken uit of afbreuk wordt gedaan aan het onderscheidend vermogen of de reputatie van het merk”.
Die uitkomst is tamelijk vaag, maar op zichzelf best acceptabel. De weg erheen is evenwel voor een gewone sterveling bijna niet te volgen.”
Eerst even voor jezelf lezen
1- GvEA, 12 september 2007, zaak T-140/06, Philip Morris Products SA tegen OHIM.
Weigering vormmerk sigarettenverpakking (alleen beschikbaar in het Frans):
“65 En l’espèce, bien que la forme de la marque demandée ne corresponde pas à celle de la forme standard des paquets de cigarettes, c’est-à-dire un parallélépipède rectangle, elle est néanmoins proche de cette dernière forme ainsi que de certaines des variations du paquet standard se trouvant habituellement dans le commerce. La seule différence entre la forme demandée et la forme standard réside dans la forme des deux faces latérales. S’agissant de la forme demandée, ces dernières sont entièrement courbées et, ainsi qu’il a été relevé au point 59 ci-dessus, il n’y a pas d’arêtes longitudinales entre ces deux faces courbées et les deux faces planes verticales. S’agissant de la forme standard, les deux faces latérales sont planes et parallèles. Il en résulte que la marque demandée ne diverge pas de manière significative de la norme ou des habitudes du secteur.”
Lees het arrest hier.
2- GvEA, 12 september 2007, zaak T-141/06, Glaverbel SA tegen OHIM.
Weigering beeldmerk relief op glas (alleen beschikbaar in Engels en Frans):
“44 In the light of all of the above, it is apparent that the Board of Appeal rightly considered that the evidence adduced by the applicant was insufficient to show the distinctive character acquired through use of the sign in question. The declarations of professionals produced by the applicant are insufficient, first, because they concern only the opinion of a professional public although the public concerned by the goods in question includes final consumers and, second, because they do not cover all the territory of the European Community. The indication of sales volumes and the production of advertising material is not sufficient to fill those gaps.”
Lees het arrest hier.
3- GvEA, 12 september 2007, zaak T-164/06, ColArt/Americas, Inctegen OHIM.
Weigering woordmerk BASICS (alleen beschikbaar in Engels en Frans):
“53 In the absence of other supplementary data or additional evidence, the Board of Appeal did not err in law in finding that the applicant had not established that the mark for which registration was sought had become distinctive through its use in the Community for the goods in question, including acrylic paints and artists’ varnishes, before the application for registration was filed.”
Lees het arrest hier.
4- GvEA, 12 september 2007, zaak T-291/03, Consorzio per la tutela del formaggio Grana Padano tegen OHIM / Biraghi SpA,
Nietigverklaringsprocedure Gemeenschapswoordmerk GRANA BIRAGHI op grond van den oorsprongsbenaming‚ grana padano’.
“89 Er dient dus te worden geconcludeerd dat het beroep gegrond is, aangezien de kamer van beroep ten onrechte heeft geoordeeld dat de benaming „grana” een soortnaam is en dat het bestaan van de BOB „grana padano” niet in de weg staat aan inschrijving van het merk GRANA BIRAGHI in de zin van artikel 14 van verordening nr. 2081/92. Derhalve dient de bestreden beslissing te worden vernietigd.”
Lees het arrest hier.
België broedplaats van wereldhits
Niet alleen het nummer 'Frozen' van Madonna, ook het nummer 'You are not alone' van Michael Jackson blijkt zijn oorsprong in België te vinden. De hit uit 1995 is altijd toegeschreven aan R. Kelly, die het nummer voor Jackson zou hebben geschreven.
Naar oordeel van de Brusselse rechter zijn de broers Danny en Eddy Passel echter de makers van het werk en zouden zij het nummer eerder als 'If we can start all over' hebben uitgebracht.
Hans Bousie meldt in de Volkskrant dat de uitspraak natuurlijk allerminst betekent dat de broers nu kunnen gaan rentenieren: "Binnen België krijgen ze vanaf dit moment alle rechten, maar de deze uitspraak is niet bindend voor de rest van de wereld."
Wie het arrest heeft mag het vanzelfsprekend mailen.
Lees hier en hier meer (Volkskrant, betaalde toegang). Eerdere Madonna-berichten hier.
Licht mousserend
Rechtbank Haarlem, 7 september 2007, KG ZA 07-350, Pernod Ricard Italia S.p.A en Pernod Ricard Nederland B.V. tegen Peter Herres Wein- und Sektkellerei GmbH en Sankt Richard GmbH (met dank aan Marjolein Siegenthaler en Arnout Groen, De Brauw Blackstone Westbroek).
Merkenrecht. Merk, etiket en wijnfles Canei maken geen inbreuk op de Galilei-merken van Pernod. Ook indien er geen gebruik, in de zin van 2:20 BVIE, in Nederland wordt gemaakt, kan er toch sprake zijn van een onrechtmatige daad. €20.000 proceskosten.
Pernod brengt sinds de jaren 70 een lichtmousserende witte wijn op de markt onder de naam Canei en is merkhouder van een van een vijftal woord- en/of beeld- en/of vormmerken. Herres produceert onder de naam Galilei ook zo'n soort wijn, die sinds december 2006 op de Nederlandse markt is.
Pernod stelt dat sprake is van merkinbreuk ex artikel 2.20 lid 1 sub a, b, en c BVIE en oneerlijke mededinging. Vast is komen te staan dat Herres in Duitsland produceert ten behoeve van Nederland, onder meer omdat de flessen zijn voorzien van een Nederlands etiket. De Voorzieningenrechter stelt dat het daarom niet uitmaakt of er gebruik is in de zin van 2:20 BVIE, omdat er onder die omstandigheden - bij merkinbreuk - in Nederland sprake zou zijn van een onrechtmatige daad door Herres.
“4.4. De voorzieningenrechter overweegt als volgt. Herres heeft erkend te weten dat Aldi de waar in Nederland op de markt brengt. De waar is door Herres ook voorzien van een Nederlandstalig etiket. Ook als de hiervoor beschreven gang van zaken juist is en geen gebruik van Herres van de waar in Nederland zou opleveren, kan dat niet zonder meer tot afwijzing van de vorderingen van Pernod leiden. Als het product van Herres inbreuk zou maken op de merkrechten van Pernod, maar er ten gevolge van de wijze waarop het op de markt wordt gebracht geen sprake zou zijn van gebruik door Herres in Nederland, dan zou het op deze wijze inbreuk maken op de merkrechten van Pernod als onrechtmatig handelen van Herres moeten worden beschouwd, hetgeen ook tot toewijzing van één of meer van de vorderingen van Pernod zou kunnen leiden.”
Van merkinbreuk is echter geen sprake. Twee van de vijf ingeroepen merken staan door niet-gebruik bloot aan verval, zodat Pernod zich hier niet met succes op kan beroepen. Ten aanzien van het woordmerk is er geen overeenstemming, mede gezien de begripmatige lading van het woord Galilei (‘hetgeen wordt versterkt door de wereldkaart en zijn portret op het etiket’), waardoor de lettergreep -ei ook anders wordt uitgesproken dan bij Canei. Ten aanzien van het etiket en de flesvorm oordeelt de rechter dat vanwege de vele verschillen tussen merken en tekens geen sprake is van inbreuk. Tot slot oordeelt de rechter dat ook van oneerlijke mededinging geen sprake is.
Pernod wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de kosten van het geding aan de zijde van Herres ad. €20.000.
Gispkruid en leugendetectoren
Rechtbank ’s-Gravenhage, 7 september 2007, KG ZA 07-731, Danziger “Dan” Flower Farm tegen Biological Industries Plant Propagation Ltd. c.s.
Kwekersrecht, leugendetectoren en mutanten. Mede omdat sprake is van een hoge mate van genetische verwantschap tussen Bambino en Million Stars (een verwantschap die aanmerkelijk groter is dan tussen de andere (niet-mutante) gipskruidsoorten), is er sprake van een afgeleid ras en dus inbreuk. Matiging proceskosten.
Danziger is houdster van het communautaire kwekersrecht dat op 13 juli 1998 is verleend voor de Gypsophila (gipskruid) variëteit “Dangypmini” (bekend onder de naam “Million Stars”). Biological Industries brengt gipskruid op de markt in onder meer Nederland onder de naam Bambino. Danziger betichtte Biological Industries van inbreuk op haar kwekersrecht en spande op 25 november 2005 bij de rechtbank in Tel Aviv een procedure aan. De rechtbank maakte gebruik van een leugendetector en wees uiteindelijk het inbreukverbod af:
"Tijdens de mondelinge behandeling in die procedure stemden partijen in met een beslechting op basis van een leugendetectortest te ondergaan door de manager van gedaagde sub 2, dhr. Sharon Levantar, aan wie één vraag werd gesteld, namelijk of voor het kweken van het Bambino ras gebruik was gemaakt van materiaal van Million Stars of Hila. Dhr. Levantar beantwoordde die vraag ontkennend en slaagde tevens voor de leugendetectortest."
Het vonnis is in beroep bevestigd. Ook het tweede kort geding dat Danziger in Tel Aviv startte Op 14 juni 2006. leidde niet tot een inbreukverbod. De procedure in Den Haag blijkt dankzij een onderzoeksrapport wel succesvol voor Danziger.
Het verweer met betrekking tot de niet-ontvankelijkheid van Danziger, waarbij Biological zich beroept op een "procedural agreement" die zou zijn overeengekomen in de eerste procedure, wordt afgewezen. Biological heeft niet aannemelijk kunnen maken dat de mondelinge overeenkomst ter zitting van 25 januari 2006 gesloten inderdaad een bepaling inhield waarin Danziger af zag van een procedure als de onderhavige.
Vervolgens concludeert de rechter dat in dit geval sprake is van een van de Million Stars afgeleid ras (art. 13 leden 5 (onder a) en 6 van de Gemeenschapskwekers-rechtverordening). Hiertoe is onder andere redengevend het in opdracht van Danziger door onderzoeksbureau Keygene verrichte onderzoeke op basis van DNA fingerprinting. Het onderzoeksbureau concludeerde:
"Assuming that these Jaccard similarity coefficients between mutant and non-mutant varieties (maximum values of 0.86 vs 0.63 respectively) are representative for the Gypsophila germplasm, it is highly likely that the varieties Million Stars and Paskal Bambino (Jaccard similarity coefficient value 0.91) belong to the same mutant group."
Hoewel Biological een vijftal argumenten aanvoert tegen de deugdelijkheid van het onderzoek, baat dit hen niet en concludeert de rechter "alle kritiek op het Keygene rapport overziende kan de conclusie van dat rapport niet ontzenuwd worden dat sprake is van een hoge mate van genetische verwantschap tussen Bambino en Million Stars, een verwantschap die aanmerkelijk groter is dan tussen de andere (niet-mutante) gipskruidsoorten".
Daarnaast acht de rechter de lezing van Biological over de ontstaansgeschiedenis van de Bambino als onvoldoende geloofwaardig:
"De afwezigheid van journalen, logboeken of anderszins betreffende de ontstaansgeschiedenis van de Bambino in dit geding doet de geloofwaardigheid van Biological Industries e.a. in dit kader evenmin goed. Voorts weegt mee dat Biological Industries e.a. desgevraagd zelfs niet hebben kunnen aangeven van welk ras de moederplant was."
Er moet aldus van worden uitgegaan dat de Bambino is ontstaan dankzij een afleidingshandeling van de Million Stars en aldus moet worden beschouwd als een afgeleid ras in de zin van art. 13 leden 5 en 6 van de Verordening.
Het beroep van Biological vervolgens op art 13 lid 2 van de Verordening wordt afgewezen. Niet kan worden aangenomen dat Danziger een redelijke mogelijkheid heeft gehad haar recht uit te oefenen met betrekking tot de inbreuk op haar kwekersrecht in Nederland.
Inbreukverbod voor Nederland. De door Danziger gevorderde proceskosten van €163.834 acht de rechter buitenproportioneel hoog gezien de aard van de zaak. Gelet op het feit dat Biological kennelijk de door hen opgevoerde kosten van €60.276 wel als redelijk en evenredig beschouwen, wijst de rechter €65.440 toe.
Lees het vonnis hier.
Een werkzaamheid van feitelijke aard
Hoge Raad, 7 september 2007, LJN: BA3522, Lely Enterprises A.G. tegen Delaval B.V.
Arrest Hoge Raad, nog niet besproken, wel gemeld en en zelfs al voorzien van een noot (zie hieronder: IEF 4655). Onderstaand een samenvatting.
Lely heeft DeLaval in 2002 gedagvaard voor de Rechtbank voor (in)directe octrooiinbreuk. DeLaval heeft toen in reconventie nietigheid van het octrooi gevorderd. De rechtbank heeft in het voordeel van Lely beslist, waarna de partijen bij het Hof belandden. Voor het Hof bleef de geldigheid van het octrooi overeind, maar werd de inbreuk verworpen. Dit was voor Lely reden om naar de Hoge Raad te stappen. Die heeft nu de bezwaren van Lely tegen het arrest volledig afgewezen.
Het octrooi dat centraal staat in deze zaak is EP-0.535.754 en draagt de titel: Inrichting voor het melken van dieren en een werkwijze voor het nabehandelen van de spenen van een gemolken dier. Het octrooi heeft één inrichtingsconclusie en één werkwijzeconclusie. Het hof heeft de inrichtingsconclusie als volgt weergeven.
Een inrichting voorzien van:
a. een automatisch werkend reinigingsorgaan voor het reinigen van spenen,
b. een melkrobot met een robotarm voor
b.1. het aankoppelen van de melkbekers aan de spenen van het dier,
b.2. het vervolgens melken, en
b.3. het loskoppelen van de melkbekers van de spenen van het dier, alsmede
c. een automatisch werkende nabehandelingsinrichting in de robotarm.
Het hof is kort gezegd van mening dat DeLaval geen inbreuk maakt met haar VMS-systeem, omdat ze aspecten b.2, b.3 en c niet toepast. De overwegingen betreffende aspecten b.2 en b.3 zijn dat "de melkbekers van het VMS-systeem voorafgaand aan het aankoppelen aan de spenen niet worden ondersteund door de robotarm (maar zich in een terzijde opgesteld magazijn bevinden en daaruit stuk voor stuk door een grijper op de robotarm worden gepakt en aan een speen worden gekoppeld), dat tijdens het melken de robotarm op afstand van de melkbekers wordt gehouden en dat die zich ook bij het loskoppelen van de melkbekers van de spenen op afstand van de melkbekers bevindt, en de melkbekers na het loskoppelen dan ook niet worden ondersteund door de robotarm. Over aspect c. merkt het hof op dat "van de nabehandelingsinrichting (van het VMS-systeem, IEF) slechts een deel van de leiding voor de nabehandelingsvloeistof in de robotarm is opgenomen, terwijl het sproeimondstuk zich bevindt in een plastic haak die door de robotarm wordt gedragen."
De Hoge Raad verwijst allereerst naar artikelen 53 ROW 1995 en 69 EOV, die stellen dat het uitsluitend recht wordt bepaald door de inhoud van de conclusies van het octrooischrift, waarbij de beschrijving en de tekeningen dienen tot uitleg van die conclusies. Ook het protocol dat dient om art. 69 uit te leggen wordt geciteerd. Vervolgens wordt eerdere arresten van de Hoge Raad zelf aangehaald, waarna afgesloten wordt met:
"In het arrest van 1995 is aldus tot uitdrukking gebracht dat 'hetgeen voor de uitvinding waarvan de bescherming wordt ingeroepen, wezenlijk is', onderscheidenlijk 'de achter de woorden van die conclusies liggende uitvindingsgedachte' niet langer als uitgangspunt dient, doch als gezichtspunt, tegenover de letterlijke tekst van de conclusies (de 'uitersten' in de woorden van het Protocol). De feitenrechter die zich gesteld ziet voor de taak de beschermingsomvang van een octrooi vast te stellen door uitleg van de octrooiconclusies, dient bovenstaande maatstaf (met inbegrip van hetgeen in het arrest van 1995 overigens nog is overwogen) te hanteren. Die uitleg is in de regel overigens zozeer verweven met waarderingen van feitelijke aard, dat deze in cassatie slechts in beperkte mate op juistheid kan worden onderzocht."
De Hoge Raad is vervolgens van mening dat (in de woorden van de A.G., Conclusies 4.1) "het hof (…) derhalve geen rechtsregel (uitlegmaatstaf) [heeft] miskend bij de uitleg van het octrooi. Dan is dus de vraag aan de orde of die uitleg voldoende gemotiveerd en begrijpelijk is. De uitleg van een octrooi is immers een werkzaamheid van feitelijke aard, die dan ook nauw verweven is met de waardering van de feitelijke omstandigheden door de rechter in eerste aanleg en in hoger beroep. Die uitleg kan in cassatie slechts op begrijpelijkheid worden getoetst." Ook de klachten van Lely over de motivatie worden echter afgewezen, zodat het principale beroep verworpen.
Lees het arrest hier.
Personalia
Jacqueline Seignette en Ruben Brouwer overgestapt van Vogel en Ruitenberg naar Höcker.
Hoge Raad blijft worstelen met beschermingsomvang
Richard Ebbink(Brinkhof): Hoge Raad blijft worstelen met beschermingsomvang. Noot bij HR 7 september 2007, Lely/Delaval
"De uitkomst van de zaak is voorspelbaar en daarom bevredigend. Iemand die één of meer elementen van een conclusie niet toepast, maakt geen inbreuk. Dat de argumentatie van de HR opnieuw teleurstelt, komt door de gebrekkige wijze waarop de Hoge Raad blijft omgaan met het op de vraag naar de beschermingsomvang van een Europees octrooi toepasselijke recht. Dat recht is uniform internationaal (‘Europees’) recht. Dit in feite rechtstreeks toepasselijke eenvormige ‘Europese' recht is, ook volgens de HR, geformuleerd in artikel 69-1 EOV, welk artikellid wordt toegelicht in een, ook door de Hoge Raad geciteerd, protocol bij het EOV. "
Lees de volledige noot hier. HR 7 september 2007, Lely/Delaval hier.
