Auteursrecht  

Hof Den Haag 24 mei 2016, IEF 15971 (P. Van Roon tegen Hermès)
Auteursrecht. Beslagkosten. Hoofdzaak niet binnen termijn aanhangig gemaakt na vrijwillige afgifte door Van Roon van administratie. Hoger beroep na IEF 13903, waarin auteursrechtinbreuk op het porseleinen servies van Hermès werd aangenomen. De rechtbank had, aldus het hof, de verklaring voor recht moeten afwijzen, omdat het belang is komen te vervallen op het moment dat Van Roon bij conclusie van antwoord auteursrechtinbreuk erkende. Nu Van Roon inbreuk heeft gemaakt, was Hermès gerechtigd conservatoir (bewijs)beslag te leggen op producten en de administratie. Die beslagkosten zijn wel voor rekening van Van Roon. Dat de hoofdzaak niet binnen de in de beschikking vermelde termijn aanhangig is gemaakt, leidt niet dat Hermès daarom geen aanspraak kan maken op vergoeding van die kosten. Hermès wordt veroordeeld tot terugbetaling van de proceskosten, de kosten in het hoger beroep worden gecompenseerd.

Vzr. Rechtbank Amsterdam 24 mei 2016, IEF 15970 (BUMA-SENA tegen SCOEZH en R)
Auteursrecht. Naburige rechten. De radiozender Fresh FM wordt sinds 1996 uitgezonden via de ether en fresh.fm door SCOEZH. Zij heeft vergunningen van CvdM en Agentschap Telecom. BUMA en SENA hebben meerdere keren via de rechter betaling van licentievergoeding afgedwongen (zie IEF 15031, IEF 12912, IEF 9156, IEF 8058). Het gevorderde verbod wordt uitgebreid van 'openbaarmaking via de ether' naar iedere vorm van openbaarmaking. Er volgt een inbreukverbod voor het zonder betaling van billijke vergoeding (ex 7 WNR) op straffe van een dwangsom en tegen R, in persoon, op straffe van lijfsdwang per muziekwerk van hooguit 10 dagen per kalendermaand. Alle dwangsomveroordelingen uit het verleden hebben - omdat nimmer vermogensbestanddelen werden aangetroffen - niet tot executie geleid; vanwege de ernst de duur van de inbreuk en de onwaarschijnlijkheid dat een dwangsomveroordeling dit keer wel effect zal hebben, is lijfsdwang op zijn plaats.

Rechtbank Gelderland 27 januari 2016, IEF 15969; ECLI:NL:RBGEL:2016:2739 (SENA-BUMA tegen Fun Village)
Auteursrecht. Naburige rechten. In het door Fun Village geëxploiteerde partycenter 'Harders Plaza' wordt muziek ten gehore gebracht zonder licentievergoeding daarvoor te betalen. De rechtbank verbiedt om in haar lokalitieten en/of bedrijfs/praktijkruimten geen fonogram of muziekwerk te gebruiken voordat de billijke vergoeding is voldaan, op straffe van een dwangsom. De verschuldigde billijke vergoeding is €71.785,99 aan SENA en € 27.699,77 aan BUMA. Fun Village moet behaalde recettes/gages van de evenementen opgeven en de daarover verschuldigde vergoeding conform het Algemeen Tarief (5% of 7%) betalen aan BUMA.

Eerder verschenen in Muziekwereld 2, 2016. Impliciet en expliciet is het hier al vaker beschreven: het auteurs- en naburig recht wordt steeds internationaler. Dat wil echter niet zeggen dat de nationale wetgeving of de Nederlandse overheid en de Tweede Kamer er niet meer toe doen. Al was het maar omdat ook Nederland zelf deel is van Europa. Toch botsen beiden soms.

P.B. Hugenholtz, Gezamenlijke noot onder drie thuiskopiearresten, verschenen in NJ 2016-16/17, nrs. 184-186, p. 2384-2388.
De vrijheid om voor privédoeleinden te kopiëren is bijna zo oud als het auteursrecht zelf. Zo kent de Auteurswet sinds haar aanvaarding in 1912 een wettelijke beperking die het toestaat (gedeelten van) werken voor ‘eigen oefening, studie of gebruik’ binnen zekere grenzen te reproduceren (art. 17, thans art. 16b Aw). Dit privé-kopiëren mocht aanvankelijk zonder vergoeding; de schade die auteursrechthebbenden leden door het handmatig ‘overschrijven’ was immers minimaal. Hierin kwam in de tweede helft van de vorige eeuw verandering door het op de consumentenmarkt verschijnen van betaalbare reproductie-apparatuur, zoals band- en videorecorders en fotokopieerapparaten, waarmee consumenten massaal en tegen minimale kosten privé-kopieën konden maken van (met name) muziekopnames, films en teksten.

Nadat pogingen van rechthebbenden het gebruik van dergelijke apparatuur te verbieden of aan een licentie te onderwerpen op niets waren uitgelopen, werd in Duitsland het idee van een wettelijk vergoedingsrecht geboren [zie Hugenholtz, Story of the Tape Recorder and the History of Copyright Levies]. Het maken van privé-kopieën bleef toegestaan, maar voortaan dienden de fabrikanten en importeurs van deze apparatuur een ‘thuiskopievergoeding’ af te dragen aan de – in een incasso-organisatie verenigde – rechthebbenden.

Vzr. Rechtbank Gelderland 20 mei 2016, IEF 15966; ECLI:NL:RBGEL:2016:2860(Eredivisie tegen Café De Bolle)
Auteursrecht. Contractenrehct. Eredivisie heeft met café De Bolle een licentieovereenkomst voor het tonen van wedstrijdbeelden aan gasten voor €99,95 per maand, er is een betalingsachterstand ontstaan en de overeenkomst is per 25 november 2015 ontbonden. Ex 10 lid 1 sub 10 jo. 45a Aw zijn de voetbalclubs auteursrechthebbenden op de live registraties van de in eigen stadion gespeelde wedstrijden en het beeldmateriaal. Het verweer dat er sprake is van discriminatie, omdat er andere (horeca)gelegenheden in de nabijheid van café De Bolle ook zonder licentie wedstrijdbeelden worden uitgezonden, terwijl Eredivisie c.s. daar niet tegen optreedt, wordt verworpen. Het stakingsverbod wordt toegewezen voor de live registraties van de eredivisiewedstrijden en het ander beeldmateriaal, zoals promofilmpjes en studioprogramma's die tijdens en random uitzendingen van de wedstrijden tonen.

Vzr. Rechtbank Amsterdam 12 mei 2016, IEF 15947 (Pacovis tegen SD Trading)
Modelrechten. Pacovis en SD Trading produceren ovale borden van palmmateriaal. SD Trading heeft met beroep op Gemeenschapsmodelrechten en auteursrecht verzocht om staking van inbreuk op die rechten en heeft een brief gestuurd aan Nederlandse distributeurs over vermeende inbreuk. Pacovis vordert dat SD Trading geen uitlatingen aan derden zal doen over de vermeende inbreuk. De verzending van de brieven kan pas onrechtmatig zijn indien SDT wist of diende te beseffen dat er een kans bestaat dat de modelrechten in de nietigheidsprocedure geen stand zouden houden. Daarvan is geen sprake; de gevraagde voorzieningen worden geweigerd.

Hof Amsterdam 24 april 2016, IEF 15946; ECLI:NL:GHAMS:2016:1731 (Nadomini tegen Cassina-Flos)
Auteursrechtinbreuk. De rechtbank [IEF 14513] legt een termijn van veertien dagen op na datum vonnis voor het doen van opgave (overlegging facturen etc) en controle door registeraccountant. Het hof acht deze termijn te kort, gelet op datum vonnis van 24 december 2014 en de direct daarop volgende kerstperiode, en stelt deze op vier weken na betekening vonnis.

Vaste Commissie Plagiaat 9 maart 2016, IEF 15941 (Parijs)
Auteursrecht. Muziek. Klager is van mening dat het succesvolle nummer 'Parijs' gelijkenis vertoont met zijn werk 'Parler Français'. Bij het bekijken van de videoclip is klager vervolgens duidelijk geworden dat ‘Parijs’ door zijn werk ‘Parler Francais’ is geïnspireerd. De teksten van de werken lijken inhoudelijk, en soms letterlijk, op elkaar; ook de filosofie achter de teksten stemt overeen; het verhaal is nagenoeg hetzelfde. De gebruikte Franstalige uitdrukkingen als 'un petit peu', 'je t'aime', 'mademoiselle' en de thematische raakvlakken (jongen ontmoet meisje in Parijs en de rol die taal daarin speelt), zijn zeer universele thema's. Op ideeën, thema's en deze elementen op in samenhang rust geen auteursrecht. Ontlening is niet aannemelijk, er is geen sprake van plagiaat.

Ktr. Rechtbank Amsterdam 25 april 2016, IEF 15937; ECLI:NL:RBAMS:2016:2702 (Promovenda tegen VU)
Mediarecht. Plagiaat. Werkgeversschap. Promovenda zou op 29 mei 2013 haar proefschrift verdedigen aan de VU, dat werd uitgesteld vanwege een anonieme e-mail dat er sprake was van plagiaat. De KNAW neemt geen anonieme klachten in behandeling, de Ombudsman van de VU wel. De kantonrechter oordeelt [net als het College voor de mensenrechten] dat de universiteit in strijd met beginsel van goed werkgeverschap en onrechtmatig heeft gehandeld jegens promovenda en veroordeelt de universiteit tot betaling van schadevergoeding. De Commissie Drenth concludeert in haar integriteitsonderzoek dat plagiaat is terug te voeren tot de gehanteerde werkwijze en te ruime interpretatie van 'zelfcitatie'. Het LOWI vastgesteld dat weliswaar sprake is van plagiaat, maar dat de promovenda de wetenschappelijke integriteit niet heeft geschonden. VU wordt veroordeeld voor immateriële schadevergoeding van €7.500, de rectificatie wordt afgewezen.