De voorzieningenrechter behandelt eerst enkele preliminaire bezwaren. Eerst oordeelt de rechter dat de aanwezigheid van de door Technip in het kader van de beslaglegging ingeschakelde automatiseringsdeskundige ter zitting niet bezwaarlijk is. Daarna wijst de rechter het bezwaar van eisers dat te laat een lijst met inbreukmakende bestanden zou zijn overgelegd af. Tenslotte oordeelt de rechter dat het bezwaar van Technip tegen het bieden van de gelegenheid aan eisers om na het sluiten van de kort geding zitting een specificatie van de gemaakte proceskosten na te zenden gegrond is en geeft de rechter geen gelegenheid tot het alsnog verstrekken ervan.

De rechter behandelt de opheffingsgronden ex artikel 705 Rv.

Ondeugdelijkheid ingeroepen recht.

Eisers hebben gesteld dat Technip niet het recht heeft om op het computerprogramma Pyros auteursrechtelijk beslag te leggen. De voorzieningenrechter oordeelt echter dat het door Technip ingeroepen recht ten aanzien van Pyros deugdelijk is, aangezien uit de website van Johnsom c.s. (die gezien de inhoud daarvan met medewerking van Goossens totstandgekomen is) blijkt dat met Pyros hetzelfde doel wordt nagestreefd als met Spyro, namelijk het verbeteren van het productieproces van ethyleen en propyleen in de petrochemische industrie. Voorts blijkt dat Pyros is gebaseerd op het ‘Politecnico Kinetic Scheme’. Goossens heeft niet gesteld of voldoende aannemelijk gemaakt dat Pyros geen verveelvoudiging is.

Daarnaast oordeelt de voorzieningenrechter dat Technip het beslag ook terecht heeft doen uitstrekken over het eerste exemplaar van Spyro, terwijl de rechtbank deze vordering in de bodemzaak heeft afgewezen, aangezien hij het aannemelijk acht dat Technip in hoger beroep wel voldoende gemotiveerd kan betwisten dat Goossens het betreffende computerprogramma en kinetisch schema rechtmatig in zijn bezit heeft. De voorzieningenrechter verwijst hiertoe naar een verklaring van één van de makers van het kinetisch schema, prof. Ranzi.

Eisers hebben nog aangevoerd dat zij na het Hoge Raad arrest onmiddellijk het gebruik van de beweerdelijk inbreukmakende computerprogramma’s en kinetische schema’s hebben gestaakt, maar de voorzieningenrechter oordeelt dat eventuele handelingen van eisers in strijd met het auteursrecht van Technip in de periode dat nog geen definitief oordeel omtrent het bestaan daarvan bestond volledig voor rekening en risico van eisers komen.

De voorzieningenrechter leidt uit de beslagstukken en het deskundigenverslag af dat eisers ook na het sluiten van een overeenkomst van dading zijn blijven beschikken over verveelvoudigingen van Spyro en het kinetische schema en dat zij blijkens de website van Johnson de bedoeling hebben Pyros aan derden voor commerciële doeleinden ter beschikking te stellen. Daardoor acht de voorzieningenrechter het aannemelijk dat Technip licenties is misgelopen ter waarde van tussen de EUR 130.000,- en EUR 230.000,-. Het bedrag waarvoor op het onroerend goed beslag is gelegd, is daarom niet buitensporig hoog. Ook heeft Technip het beslag mogen doen uitstrekken over Johnson privé en de eenmanszaak Peaches.

Onnodigheid beslag.

De voorzieningenrechter concludeert dat er inbreukmakende bestanden bij Johnson zijn aangetroffen en dat het beslag derhalve niet onnodig is gelegd. Hetzelfde geldt ten aanzien van het op de gegevensdragers van Goossens gelegde beslag.

Disproportioneel, vexatoir, onrechtmatig en misbruik van recht

Eisers hebben hun stelling dat er gegevens definitief zijn verwijderd onvoldoende aannemelijk gemaakt. Ter zitting heeft de deskundige namelijk verklaard dat hij de gegevens slecht onbruikbaar heeft gemaakt en kopieën daarvan heeft opgeslagen om aan de bewaarder in handen te stellen.

Ook de aanwezigheid van één van de werknemers van Technip bij het beslag wordt niet onrechtmatig geoordeeld, aangezien de deurwaarder niet in staat moet worden geacht te beoordelen of bepaalde gegevens inbreukmakend zijn.

Eisers voeren voorts aan dat aan de voorwaarde van bewaring van de gegevensdragers dat eisers hun medewerking niet zouden verlenen niet is voldaan, aangezien zij aan het overzetten van de gegevens wel hun medewerking zouden hebben verleend. De voorzieningenrechter oordeelt echter dat de gegevensdragers van eisers om praktische redenen in gerechtelijke bewaring mochten worden genomen en de bewaring daarom niet onrechtmatig is.

De beslaglegging en gerechtelijke bewaring zijn ook niet disproportioneel en Technip heeft geen misbruik van recht gemaakt. De voorzieningenrechter oordeelt dat eisers onvoldoende aannemelijk hebben gemaakt dat zij zonder dat zij kunnen beschikken over inbreukmakende computerprogramma’s en bijbehorend kinetische schema c.a. geen inkomsten zouden kunnen genereren. De stelling dat de activiteiten van eisers niet concurrerend zouden zijn met die van Technip dan wel dat zij geen inbreuk zouden maken op de auteursrechten van Technip is reeds afgewezen. Van onevenredige schade is geen sprake. Ook kennisname van privé-gegevens van eisers bij het onderzoeken van de gegevensdragers is onvermijdelijk.

Voor zover de in beslag genomen inbreukmakende computerprogramma´s en kinetische schema´s noodzakelijk zouden zijn voor de verdediging in de door Technip ingestelde bodemprocedures, valt volgens de voorzieningenrechter niet in te zien waarom deze in die procedures geen rol zouden kunnen spelen, bijvoorbeeld in het kader van een door de rechter te gelasten deskundigenbericht.

Tenslotte oordeelt de voorzieningenrechter dat de vordering van Technip tot vergoeding van de daadwerkelijk proceskosten toewijsbaar is. Technip heeft deze proceskosten voldoende onderbouwd.

Lees het vonnis hier. Eerder vonnis Rechtbank Utrecht: IEF 2700 (5 oktober 2006). 

De rechtbank oordeelt dat de fotostrip onvoldoende oorspronkelijk is om voor auteursrechtelijke bescherming in aanmerking te komen. Hoewel de rechtbank meegaat in het betoog van Invotis c.s. dat ten aanzien van functionele elementen ruimte kan bestaan voor auteursrechtelijke bescherming, oordeelt zij dat in casu hiervan geen sprake is. Het eerste idee om een product te maken waarin foto’s onder elkaar worden gehangen in transparante mapjes is onvoldoende. De uitwerking telt en niet het idee.

De rechtbank oordeelt bovendien dat de fotostrip onvoldoende onderscheidend vermogen heeft om van gevaar voor verwarring te kunnen spreken en verwerpt het beroep van Invotis c.s. op slaafse nabootsing.

Door de handelsrelatie van Out of the Blue te sommeren, oordeelt de rechtbank dat Invotis c.s. niet de zorgvuldigheid in acht hebben genomen die van hen mocht worden geëist. Het beroep van Invotis c.s. op het octrooi-arrest Bakels/Storck verwerpt de rechtbank. Voor aanspreken op auteursrecht gelden strengere eisen: auteursrecht ontstaat in tegentelling tot een octrooirecht immers van rechtswege. Er is geen onderzoek dat een claim eventueel zou kunnen rechtvaardigen. Nu de fotostrip een gebruiksvoorwerp betreft dat zijn vormgeving voor een belangrijk deel ontleent aan haar functie, wist Invotis c.s. of hadden zij moeten beseffen dat er een aanzienlijk risico bestond dat in rechte zou worden vastgesteld dat het geen werk is.

De rechtbank houdt iedere beslissing aan en laat Out of the Blue toe de schade te bewijzen die zij heeft geleden vanwege het versturen van de sommatiebrief aan haar handelsrelatie door Invotis c.s.

Lees het vonnis hier.

De vorderingen van Sony terzake PS3 zijn voldoende spoedeisend, gelet op de voorgenomen Europese marktintroductie van PS3 op 23 maart 2007. De voorzieningenrechter komt tot het voorlopige oordeel dat PsxShop geen (impliciete) toestemming van Sony had om PS3 van buiten de EER te importeren. Het materiaal van PsxShop is voorzien van aanduidingen waaruit blijkt dat deze voor Japan bestemd is. Daarnaast ontbreekt een CE markering op het product. Dat PS3 in Europa werkt, toepasbaar is met een Europese televisiestandaard en beschikt over een Nederlands menu, verandert volgens de voorzieningenrechter de zaak niet.

De voorzieningenrechter neemt geen spoedeisendheid aan betreffende de vorderingen tegen de niet-PS3 producten van Sony. In de sommatiebrief is niet naar deze producten verwezen en het is voor de rechter aannemelijk dat Sony al geruime tijd op de hoogte is van de eigen import van buiten de EER door PsxShop van Sony producten.

De voorzieningenrechter compenseert de proceskosten met deze formulering:

“De voorzieningenrechter begrijpt dat voor Sony de primaire inzet van deze procedure was het verkrijgen van een verbod op (verder) parallel import van PS3 producten. Vanuit die optiek is Sony als de hoofdzakelijk in het gelijk gestelde partij aan te merken. Voor PsxShop geldt evenwel dat zij al na ontvangst van de brief van 8 februari 2007 de verhandeling van PS3 producten had gestaakt. Voor PsxShop was de inzet van de procedure, zo begrijpt de rechtbank haar verweer, het dreigend verbod van verhandeling van alle producten met Sony merken. Toewijzing van een zo veel omvattend verbod zou haar onderneming bij de basis aantasten. Alles afwegende acht de voorzieningenrechter het geraden dat de kosten worden gecompenseerd des dat partijen de eigen kosten dragen.” (4.16)

Lees het vonnis hier.

Ik wijs u er graag op dat van alles wat vandaag in deze zaal gebeurt en gebeurd is geluidsopnames zijn gemaakt en dat die in de vorm van zgn. pod-casts beschikbaar zullen worden gesteld via IEForum.nl. Ik hoorde net nog iemand achter mij fluisteren die niet wist wat IEForum was. Dat betekent dat u zichzelf diskwalificeert voor dit rechtsgebied en beter iets anders kunt gaan doen. De pod-casts van wat vandaag is gebeurd staan als het goed is vanavond nog op IEForum. Wij zijn niet zeker van de geluidskwaliteit, dus ik zal nu alleen de hoofdpunten aanstippen die u beslist niet gemist mag hebben.

Bewijsbeslag

We hebben gesproken over het bewijsbeslag. U weet, vanaf 1 mei a.s. is de implementatie van de Handhavingsrichtlijn in werking. Belangrijke vraag van wanneer mag de beslaglegger die spullen in nou inzien; daar waren wel wat verschillen van mening over. Is het bewijsbeslag nou een beslag ter bewaring of vergaring van bewijs, dat zijn twee verschillende invalshoeken. We hebben een aantal varianten daarvan besproken. De variant die Willem Hoyng te berde bracht, was dat je zou vragen om de spulletjes bij de deurwaarder te laten (of te laten deponeren) en dat je vier dagen de tijd zou hebben als beslagene om in kort geding bezwaar ertegen te maken dat er inzage in materialen gegeven zou gaan worden, om in ieder geval de mogelijkheid van de bescherming van vertrouwelijke informatie op die manier mogelijk te maken. We gaan zien hoe dat concreet zal gaan werken.

Ex parte kort geding

Over het ex parte-kort geding hebben we ook gesproken. Velen van u herinneren zich de buitengewoon stellige uitspraak van de heer Du Pon, precies een jaar geleden,  waarin hij zei: Alles is spoedeisend genoeg voor een ex parte kort geding en dingen als zwartmaken daar gaan we niet aan beginnen. Ons is gebleken dat daar inmiddels een stuk genuanceerder over wordt gedacht. Dat betekent ten eerste dat de spoedeisendheid wèl zal worden getoetst. Hoe sterk is natuurlijk de vraag, maar dat je ervan uit mag gaan dat je een veel grotere spoedeisendheid zal moeten stellen en zal moeten onderbouwen als je een ex parte kort geding wilt dan wanneer je een gewoon kort geding wilt. Dat is wel degelijk iets om rekening mee te houden.

Nóg belangrijker om te weten is dat de mogelijkheid van zwartmaken wèl zal bestaan. In ieder geval bij wijze van experiment gedurende een periode van 6 maanden zal de mogelijkheid bestaan om het door een zgn. Protective letter of Schützschrift - als u het een buitenlandse naam wilt geven - kenbaar te maken dat u gehoord wilt worden als iemand een ex parte-kort geding tegen u zou willen aanhangig maken. De rechtbank heeft daarbij aangegeven dat zij dan ook bij voorkeur de informatie daarover ook in digitale vorm graag zou willen ontvangen, dus het moet op papier, maar er zal naar alle waarschijnlijkheid ook een speciaal e-mailadres worden geopend waarbij de informatie over de partij waar het om gaat,

Charles Gielen: Zwartboek, neem ik aan

Dirk Visser: Het wordt een zwarte e-mail en die informatie moet je dus dan digitaal gaan opsturen zodat ze dat gemakkelijk kunnen doorzoeken en ik heb ook begrepen dat daar een time window aan zal hangen, dat ze die informatie maar pakweg 2-3 maanden zullen bewaren. Er wordt nog niet geschud, er wordt zelfs nog geknikt op de eerste rij, dus ik geef nog steeds op juiste wijze weer wat de rechtbank Den Haag ons daarnet heeft geleerd. Dat is dus heel belangrijk: zwartmaken wordt mogelijk, in ieder geval de komende 6 maanden, op papier en digitaal, en uiteraard ook dat zal gemotiveerd moeten gebeuren.

De vraag van hoe snel er opheffings kort gedingen mogelijk zullen zijn, daar is niet in zijn algemeenheid antwoord op gegeven, maar het was wel duidelijk dat wanneer dat nodig is snel zou kunnen. Willem Hoyng gaf terecht aan dat het niet zo is dat je per definitie recht hebt op een snel opheffings kort geding; we hebben wel met zijn allen geconstateerd dat - en dat heeft ook Willem Hoyng benadrukt - dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat als je op onjuiste gronden een ex parte kort geding begint en een verbod krijgt dat je daarna wel eens tegen een hele hoge schadevergoeding aan zou kunnen lopen op het moment dat het allemaal volstrekt ten onrechte blijkt. Dat blijkt dan misschien niet in een snel opheffings kort geding, maar kan zich uiten in een hele hoge schadeclaim. Dus dat we niet denken dat we alles nu maar in het ex parte kort geding moeten gaan doen.

Volledige proceskostenveroordeling

Dan hebben we uitgebreid stilgestaan bij de volledige proceskostenveroordeling. De eerste vraag die we bespraken is of er misschien een nieuw IE-liquidatietarief wenselijk was. Twee commissies vanuit de Orde, de commissie Burgerlijk Procesrecht en de commissie Intellectuele Eigendom, hebben aangegeven dat vanuit de Orde gedacht, dat het wenselijk zou zijn om tot een verhoogd IE-liquidatietarief te komen. Dat ligt momenteel bij de Raad voor de Rechtspraak en mogelijk nog bij andere partijen. Belangrijke vraag: Zou de Richtlijn een dergelijk verhoogd IE-liquidatietarief toelaten, die hebben we ook besproken. Belangrijk gegeven daarbij is dat de Minister van Justitie in zijn antwoord op vragen in de Eerste Kamer heeft aangegeven dat hij van mening is dat een verhoogd IE-liquidatietarief in strijd zou zijn met de Richtlijn. Dat je dus steeds toch rekening moet houden met de daadwerkelijk gemaakte proceskosten. Een kleine, volstrekt onverantwoorde, peiling in de zaal bracht ertoe dat van de aanwezigen toch minder dan een kwart überhaupt nog voorstander was van een nieuw IE-liquidatietarief. Dat wil niet zeggen dat, er waren ook belangrijke mensen in die minderheid, maar het is toch iets waar we moeten constateren dat een hoop mensen zeiden: ja, het misschien toch wel wenselijk, en misschien nog wel meer mensen die zeiden van vermoedelijk schrijft de Richtlijn het inderdaad verplicht voor, zoals de Minister van Justitie heeft gezegd.

Wat hebben we nog meer besproken: zou de volledige proceskostenveroordeling in een aparte procedure moeten dus van een kort geding procedure of een nieuwe daarmee vergelijkbare kostenprocedure. Er was geen enthousiasme voor, het moet allemaal maar in de procedure zelf gedaan worden. We hebben ons nog afgevraagd: hoe zit het met de kostenveroordeling, moet die ambtshalve,  of kan die alleen maar desgevorderd worden toegepast? De wet zegt duidelijk desgevorderd, de Richtlijn zegt dat overigens niet, de wet zegt het wel, het lijkt aan te raden om te vorderen. Het lijkt ook aan te raden om expliciet nu te gaan verwijzen naar artikel 1019h, tot 1 mei uiteraard naar artikel 14, maar na 1 mei naar artikel 1019h, zodat er geen twijfel over kan bestaan dat je daadwerkelijk de volledige proceskostenveroordeling bedoelt en niet de oude liquidatietarief-veroordeling. Uiteraard zul je die ook moeten onderbouwen met gegevens over de daadwerkelijk gemaakte proceskosten.

Voor alle duidelijkheid hebben we ook even  aandacht besteed aan de vraag of ook de gedaagde, als hij wint, recht heeft op proceskostenveroordeling, want er zijn nog wel eens rechters die zeggen: ja, maar als er geen IE-inbreuk is, dan was het geen IE-geschil en dan is de Richtlijn niet van toepassing. Dat is een onjuiste benadering. Dat kunnen we nog even benadrukken voor de luisteraars van de pod-cast: dat is ONJUIST. De gedaagde heeft dan in beginsel ook recht op volledige proceskostenveroordeling. Het is daarbij niet nodig dat de gedaagde in kort geding door middel van eis in reconventie door middel van een procureur dat kenbaar maakt, hij kan dus gewoon volstaan met in zijn pleitnota aan te geven dat hij de volledige proceskostenveroordeling vraagt. Wij zijn er op gewezen dat het wel van belang is dat hij benadrukt dat hij de proceskostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad wil hebben .Als hij dat vergeet, loopt hij het risico dat hij het niet krijgt, althans niet uitvoerbaar bij voorraad. Dus: geen procureur nodig, wel expliciet vermelden, uiteraard ook onderbouwen en uitvoerbaar bij voorraad vragen.

We hebben gesproken over de wenselijkheid van matiging in verband met de verwijtbaarheid. De meningen leken daarover uiteen te lopen, maar dat viel in deze zaal wel mee. De gedachte van de mensen die zeggen: je zou het moeten matigen afhankelijk van de ernst van de inbreuk, die wijzen erop dat het toch een Handhavingsrichtlijn voor de bestrijding van de piraterij was, en dat het in gevallen waarin geen sprake was van piraterij misschien minder aanleiding zou bestaan om een proceskostenveroordeling op te leggen. Het algemene gevoelen in de zaal was dat er toch in beginsel niet gematigd zou moeten worden vanwege de ernst van de inbreuk. Dus: een inbreuk is een inbreuk en dan moet de gedaagde gewoon hangen en moet dan ook de proceskosten van de eiser betalen en als het geen inbreuk is dan omgekeerd.

Wat betreft de matiging van de proceskostenveroordeling in verband met onredelijk hoge uurtarieven of onredelijk aantallen uren of anderszins onredelijke kosten, daar was duidelijk dat daar wel aanleiding voor kan bestaan. Dat is buitengewoon interessant, ook met name voor cliënten om inzicht te krijgen van wat nou eigenlijk redelijk is op het gebied van proceskosten in IE-zaken. Alle factoren bij elkaar moeten daarbij betrokken worden. Uiteraard zal de toetsing betrekkelijk marginaal zijn en sowieso alleen plaatsvinden als de hoogte van de gevorderde proceskosten wordt betwist. De ervaring leert twee dingen: dat er heel veel niet wordt betwist en dat één van de redenen dat er niet veel wordt betwist, is dat in grote lijnen de door beide partijen gevorderde bedragen elkaar vaak niet zoveel ontlopen, en dan is het inderdaad tamelijk absurd om te zeggen: de wederpartij is volstrekt onredelijk wanneer hij 30 mille vraagt, maar ik vraag het terecht, dus om die reden schijnt het allemaal nog wel mee te vallen. Maar die matiging gaat wel degelijk gebeuren. De groffe maatstaf: een eenvoudige modelinbreukzaak kost niet meer dan 15 mille, die ligt al. Dat is het vertrekpunt op dit moment en dat zal zich verder verdichten in de rechtspraak.

Ik ben er al bijna doorheen. We hebben ons de vraag gesteld: in wat voor zaken speelt dat eigenlijk? We hebben in artikel 1019 Rechtsvordering een opsomming waarin een heleboel IE-wetten worden genoemd, maar waarbij je toch weer twijfelvragen kunt stellen, want bijvoorbeeld is een portretrechtzaak een zaak die gebaseerd is op het auteursrecht? Hij is wel gebaseerd op de Auteurswet, maar misschien wel niet op het auteursrecht. Vallen morele rechten eronder, je kunt erover twisten. De Handelsnaamwet valt eronder, maar valt een onrechtmatige daadvordering gebaseerd op een oudere handelsnaam ten opzichte van een jonger merk er nou ook onder, daar kun je over twisten, en dat zijn dan nog de gevallen die binnen IE-wetten vallen, binnen met name genoemde IE-wetten.

We hebben ons ook afgevraagd hoe het zit met de slaafse nabootsing, de onrechtmatige daadvordering in verband met inbreuk door derden tegen een provider, geschillen over licentieovereenkomsten, executiegeschillen, opheffings kort gedingen en gemengde zaken waarbij je dan misschien gedeeltelijke proceskostenveroordeling zou moeten uitspreken. Eén van de meest tot nadenken aanzettende uitspraken tijdens onze sessie was een interventie van een willekeurig lid van de Hoge Raad hier aanwezig, die aangaf dat het zijns inziens wel eens mogelijk zou kunnen zijn met een beroep op de normale regels van het procesrecht die immers niet verplicht voorschrijven dat het liquidatietarief wordt gehanteerd, gecombineerd met een reflexwerking van de Richtlijn,te stellen dat in bijvoorbeeld slaafse nabootsingszaken en in zaken over licentieovereenkomsten of executiegeschillen of allerlei gerelateerde kwesties, dus op basis van het normale proces gecombineerd met de reflexwerking óók een volledige proceskostenveroordeling mogelijk zou zijn. Nou, om bij dat betreffende lid van de Hoge Raad te komen, zullen we eerst wat feitelijke rechters moeten passeren, en of die er hetzelfde over denken, dat moet nog blijken, maar het is een hele interessante gedachte en we gaan het natuurlijk met zijn allen uitproberen, straks in een eerste echtscheiding of andere familiezaak,  ‘dan ga je zeggen: In verband met de reflexwerking van de IE-Richtlijn moeten ook in dit soort zaken volledige proceskostenveroordelingen komen.

We hebben het heel kort - en dat is het laatste onderwerp en daar hebben we niet lang bij stilgestaan omdat we allemaal een beetje moe waren van de discussie - hoeveel moet je nou onderbouwen en hoeveel moet je nou betwisten? Daar is nog niet veel ervaring mee opgedaan omdat er dus weinig wordt betwist. Je zal aannemelijk moeten maken dat je kosten hebt gemaakt voor het geschil en je moet betwisten als de ander gekke dingen doet. Want als je niet betwist, dan wordt er ook helemaal niet getoetst of gematigd. Ik geloof en ik hoop dat ik op deze manier een beetje heb weergegeven wat we hebben besproken.”

Einde samenvatting middagdebat.

"4.19 Door het depot in 1984 werden geen eenmaal vervallen rechten hersteld. De inschrijving heeft geen terugwerkende kracht en dient bezien te worden als een nieuwe inschrijving. Op het moment van dit depot gold met betrekking tot het algemeen bekende automerk Jaguar de situatie zoals hiervoor onder 4.16 aangeduid. Onder die omstandigheden diende er rekening mee gehouden te worden dat de actieradius van het merk Jaguar inmiddels groter was geworden dan alleen de autobranche. Van degene die dan een merk wil deponeren mag worden verlangd dat hij de registers raadpleegt om te zien of hij dit zonder problemen kan doen. Door Jaguar is bij het pleidooi in hoger beroep (pleitnota punt 16) terecht opgemerkt dat Van Hilst in dit verband geen argumenten kan ontlenen aan de uitspraak van het Benelux Gerechtshof van 19 december 1996 (NJ 1997, 623), aangezien de daarin behandelde casus niet vergelijkbaar is met de onderhavige. Kort gezegd komt het hierop neer dat het bestaan van het algemeen bekende merk, ook al is dit bestemd voor andere waren dan waarvoor men zelf een merk wil deponeren, fungeert als waarschuwing die niet te goeder trouw genegeerd.

4.20 Inmiddels was in 1980 het woord/beeldmerk van Jaguar voor onder meer sportschoenen ingeschreven. Naar het oordeel van het is het evident dat de waren waarvoor dit laatste merk is ingeschreven soortgelijk zijn aan die van het depot door geïntimeerde sub 2 in 1984. Bij onderzoek in het register zou duidelijk geworden zijn dat dit laatste depot niet zonder meer vrijelijk kon geschieden

4.21 Een en ander voert het hof tot de slotsom dat het depot van geïntimeerde sub 2 in 1984 als een depot te kwader trouw aangemerkt dient te worden. Dit brengt mee dat aan Van Hilst geen beroep toekomt op de hiervoor onder 4.17 vermelde termijn van vijf jaar. De consequentie hiervan is dat Jaguar zich met vrucht kan beroepen op artikel 2.4 aanhef en sub e BVIE, zodat aan het depot geen werking toekomt. Het beroep van Van Hilst op verval van het woord/beeldmerk uit 1980 wegens niet-gebruik behoeft geen bespreking aangezien (reeds) de overige merkinschrijvingen van vóór het depot van 1984 die Jaguar aan haar vorderingen ten grondslag legt voor een toereikende merkenrechtelijke basis zorgdragen.

4.22 Op die grondslag kan Jaguar zich (in ieder geval) ingevolge artikel 2.20 lid 1 aanhef en onder c BVIE verzetten tegen het gebruik dat Van Hilst maakt van het teken Jaguar. Dit geldt voor het woordmerk; de afbeelding van een roofdierkop die Van Hilst gebruikt vertoont naar het oordeel van het hof onvoldoende overeenstemming met de beeldmerken van Jaguar. Bij de beantwoording van de vraag of Jaguar zich op de grond van andere onderdelen van artikel 2.20 lid 1 BVIE tegen het gebruik van het teken kan verzetten heeft Jaguar geen belang, zodat het hof deze vraag in het midden laat."

Lees het arrest hier. Vonnis waarvan beroep hier. Eerdere vonnissen en arresten hier, hier en in IER 1996/45 (Pr. Rb. Breda 25 juli 1996) en IER 1996/46 (Hof 's-Hertogenbosch 12 november 1996).

In artikel 15 van de franchiseovereenkomst is een concurrentiebeding opgenomen. In artikel 19 van de franchiseovereenkomst is daarnaast bepaald dat bij beëindiging van de overeenkomst het gebruik van de handelsnaam, het Cartridge World systeem en alle zaken die verwijzen naar de samenwerking met Cartridge World per direct dient te worden beëindigd.

De vof van Van Dijk c.s. heet inmiddels Cartridge Corner. In de vestiging in Delft worden dezelfde activiteiten als voorheen uitgeoefend.

Cartridge World vordert primair Cartridge Corner te veroordelen tot nakoming van artikel 15 en de overige postcontractuele bedingen van artikel 19 van de franchiseovereenkomst door de exploitatie van de vestiging te Delft te staken en gestaakt te houden alsmede verwijdering van alle uiterlijke kenmerken van de organisatie en stopzetten van het gebruik van de handelsmerken en  intellectuele eigendomsrechten van Cartridge World.

De Voorzieningenrechter oordeelt dat of Cartridge Corner gehouden is tot nakoming van de bovengenoemde artikelen van de franchiseovereenkomst met name afhangt van de vraag of de bodemrechter zal oordelen dat Cartridge Corner ten onrechte met een beroep op dwaling dan wel bedrog de franchiseovereenkomst heeft vernietigd. Vooralsnog kan de Voorzieningenrechter deze vraag niet met de vereiste mate van zekerheid bevestigend beantwoorden. De primaire vorderingen worden dan ook afgewezen.

Cartridge World vordert ook staking van het gebruik van de handelsmerken en intellectuele eigendomsrechten van Cartridge World en vervanging van de voor haar franchiseformule kenmerkende kleurencombinatie geel/helder(paars)blauw. Echter, ter terechtzitting is gebleken dat het logo van Cartridge World inmiddels niet meer aan de gevel van de vestiging in Delft wordt gevoerd en voldoende aannemelijk is dat ook het interieur van de winkel is aangepast. “Onweersproken is verder gesteld dat geen inbreuk wordt gemaakt op de intellectuele eigendomsrechten van Cartridge World. Gegeven het eigen logo van Cartridge Corner, dat duidelijk afwijkt van het logo van Cartridge World, wordt vooralsnog niet geoordeeld dat voor verwarring bij het publiek valt te vrezen. In dit verband wordt meegewogen dat, zoals gedaagde ter terechtzitting voldoende aannemelijk heeft gemaakt, de term “cartridge” zuiver beschrijvend is en dat het binnen de branche gebruikelijk is deze term als onderdeel van de handelsnaam te voeren.” De rechter wijst ook de deze vordering af.

Lees het vonnis hier.